Veerle heeft 2 dagen geleden ergens op of in gestaan. Dat deed even zeer en toen vergat ze het weer. Er was ook niks te zien, geen wondje of splinter, niets. Gisteren was er niks aan de hand maar vandaag dacht ze er ineens weer aan en nu doet het weer pijn. Heel veel pijn. Ze kan bijna niet meer lopen en wankelt mank de kamer door (zie het filmpje van dit aanstellerig meisje op onze Facebook of Instagram). Tenminste, als ze het niet vergeet.
Want als ze er even niet aan denkt, danst ze rond en loopt ze op haar plastic hakschoentjes (levensgevaarlijke dingen op een gladde vloer) het huis door. Het andere moment zit ze luid kermend naast me met haar allerzieligste pruillip. Met wc-papier wordt het voetje ingepakt en iedere keer verteld ze me dat ze eigenlijk naar het ziekenhuis moet, om vervolgens weer weg te huppelen richting tuin.
Actrice
Ach, ze heeft het niet van een vreemde. Toen ik een klein meisje was, en mijn been heel licht gekneusd was, vond ik dat maar al te interessant. Met mijn been in het drukverband ging ik naar school om vervolgens een partijtje te voetballen op het schoolplein. Acteren is niet het sterkste punt in de familie.
Haar broer is een stuk stoerder. Die ging ‘head first’ van het trapje op de grote glijbaan naar beneden toe. Gevolg was dat de hele rechterkant van zijn gezicht geschaafd was. Maar pijn? Nee hoor. Na een paar tranen ging de kleine viking weer gewoon spelen. De volgende dag zagen we pas goed wat de schade was toen de korsten tevoorschijn kwamen. Twee weken lang keek iedereen het arme gehavende kind na op straat. Hij kreeg zelfs een extra plak worst bij de slager.
Waarschijnlijk heeft Veerle dat in de gaten gehad, en vond ze die aandacht maar wat leuk. En als ze dan niet echt een blessure heeft, ach dan verzin je er gewoon een. Er is vast wel iemand die je gelooft.
