Als kind heb ik vele heerlijke vakanties doorgebracht in de Provence. In mijn herinnering stonden wij op idyllische campings, zwommen we in kleine stroompjes, bezochten we de gezelligste Provençaalse markten en aten we een croissant op een bankje onder de leibomen op een pleintje in een dorpje verderop. Ik heb daar een geweldige tijd gehad dus besloten wij om dit jaar met ons eigen gezin terug te gaan naar dezelfde streek. A trip down memory lane. Mijn moeder kwam altijd met bossen lavendel terug van vakantie dus lavendel plukken kwam op ons To Do-lijstje.
Tijdens één van de vele ritjes in de omgeving ontdekte wij een schattig, knus lavendelboerderijtje met, zo leek het tenminste, een theetuin tussen de kilometers lange lavendelvelden. Het was midden op de dag en de boerderij was dicht. Dus we besloten om de volgende dag bepakt met schaar en camera terug te gaan naar deze mooie plek.
Vakantie kiekje
Voor de gelegenheid had ik mijn dochtertje een schattig wit jurkje aan getrokken want dat steekt zo mooi af tussen het paars van de lavendel. Ik zou vandaag het perfecte vakantieplaatje schieten!
Eenmaal aangekomen bij de lavendelboerderij was er geen mens te bekennen. Het winkeltje leek dicht maar de houten strandstoelen stonden er uitnodigend bij. Mijn man streek heerlijk neer in de tuin en mijn dochter en ik staken het landweggetje over om wat lavendel te plukken in één van de immens grote velden. Even verderop stond een grote groep mensen de lavendel te bewonderen.
Oeps! Vakantie blooper!
Mijn dochter, bang voor alles wat vliegt en zoemt, gaf vanaf de zijlijn instructies welke steeltjes ik moest knippen toen er ineens een Franse dame ziedend van woede op ons af kwam stormen. Je hoeft geen Frans te spreken om te snappen dat ze not amused was. Met haar zeis in de lucht schreeuwde ze dat we heel snel haar privégrond moesten verlaten. Wat we ons wel niet in het hoofd hadden gehaald om haar lavendel te stelen. Daar stond ik dan met twee stengels lavendel en het schaamrood op mijn kaken. Ik en mijn dochtertje haastte ons het landweggetje over en ik riep naar mijn man, die nog steeds genoot van de zon in wat bleek de privé-tuin van de Franse dame, dat we NU moesten gaan.
Even verderop, nauwelijks bekomen van de schrik, kwamen we weer een lavendelboerderij tegen met een winkeltje die wél open was. Daar hebben we toen maar twee grote bossen lavendel gekocht. Om mijn schuldgevoel af te kopen. Die nu net als vroeger bij mijn moeder in een mooi vaasje op het toilet staan.
