Afgelopen zomervakantie was het niet heel erg lekker weer en ik houd ontzettend van het buiten zijn. Dit vertelde ik al eerder in mijn vorige blogs. Ik vind het strand bijvoorbeeld heerlijk. Toen er lekker weer voorspeld werd, besloten wij nog even met elkaar richting de Brouwersdam te gaan.
We vinden het daar ideaal, omdat ik geen duinovergang hoef te nemen en we hier de auto direct aan het strand kunnen parkeren. We hadden mijn kruk meegenomen en zo ben ik het zand opgelopen. Het was heerlijk. De kinderen klommen eerst in een hoge berg zand, ideaal voor mij, want ik kon zo nog even op het asfalt blijven.
Uitgespeeld op de berg liepen we verder en konden we de kinderen niet meer op het zand houden. Ze zagen de zee, Noortje trok haar schoenen uit en hup: ze ging over de golven springen! Noud riep gelijk: “Mij ook springen! Mij schoenen uit!” Ik genoot van de blije kinderen, het gegil van blijdschap en even vergat ik alle zorgen.
Het werd vloed dus de golven kwamen best hoog. Noortje werd zo nat dat haar broek uitging. Ook Noud was door en door nat. Hij wilde zijn broek aanhouden. Toen de zee hogerop kwam, rende Noud naar mijn kruk. Ik had deze even neergelegd en was zo gaan staan. Hij zei: “Kruk bijna nat! Mij helpen!” Zo lief en zo zorgzaam, maar ook weer even het harde besef dat zo’n klein hummetje zijn moeder wil helpen.
Moeder met een beperking
Ik wilde gaan zitten. Het staan werd me even te veel maar weggaan wilde ik ook niet, want de kinderen waren zo blij…. Toen ik ging zitten schreeuwde ik het direct uit van de pijn en Marcel trok me omhoog. Op m’n billen zitten ging dus niet. Normaal neem ik een goede stoel mee, dat waren we nu vergeten.
Ik besloot het anders te proberen. Op Facebook gaat nu een houding rond hoe je kinderen juist níét mag laten zitten. Misschien weten jullie welke houden ik bedoel? Ze zeggen ‘M’ stand. Zo eigenwijs als ik ben heb ik deze stand juist wel geprobeerd, omdat mijn billen en stuitje dan het zand niet aan zouden raken. En dit ging gelukkig wel! Noortje en Noud (en papa!) konden zo nog even heerlijk met het zand spelen. Ze wilden helemaal ingegraven worden. Fijn idee hè? Net helemaal nat van de zee en dan ingraven… Ach ja, maakt niets uit!
Beiden zijn een paar keer door papa ingegraven en toen besloten we terug te gaan. Het was voor mij weer lang genoeg geweest. Noortje schreef ook nog in het zand: “Mama zo veel hartjes hou ik van jou!”
De kids zijn helemaal schoongemaakt bij de auto en hebben maar even zonder broek op de kinderstoelen gezeten ;-). Wat was dit een prachtige dag. Wat ben ik dankbaar dat we dit nog een konden doen èn dat ik een oplossing vond voor het zitten, anders moeten we echt veel te snel weer terug…
Dit beeld, van twee blije kindjes, liefdevol aan zee, staat in mijn geheugen geschreven:
