“Nee mama, neeheeheee je mag niet weggaan. Je moet bij mij blijven, ik wil hier niet blijven. Jij mag niet naar je werk, nee mama neeeeee.” Geschrokken kijk ik achterom, hard huilend en met haar armpjes uitgestrekt komt het kleine blonde meisje van (op dat moment) net vier op me afgehold. Ik ben al halverwege het grote schoolplein en erg verbaasd dat ze uit de klas is ‘ontsnapt’. Maar wanneer de verbazing is weggeëbd word ik overspoeld door schuld….
Thuisblijfmoeder is niets voor mij
Ik breng het kleine blonde meisje terug naar de klas. En hou me groot tot ik in de auto zit. Daar maakt het schuldgevoel zich opnieuw van mij meester. Mijn lieve kleine blonde meisje wil niet dat ik wegga. Moet ik echt wel gaan werken? De tranen stromen over m’n wangen.
Ik moet werken
Maar… ja! Ja, ik moet wel echt gaan werken want anders word ik een chagrijnige thuisblijfmoeder. Altijd thuis en geen werk, voor mij is dat niet een goede combi. Daarbij doen we van het door mij verdiende geld de leuke dingen. Ik zou het zonde vinden als dat niet meer zou kunnen.
Terwijl ik me dit allemaal bedenk weet ik; dit is het moment. Het moment waarop het grote combineren begint. Het combineren van werken en moeder zijn. Hoe zal ik het gaan aanpakken en werkt het dan net zo als ik op dit moment bedenk? Ik werk drie dagen van 8.45 tot 16.00 uur. Een werkdag van niks maar met het werk wat ik doe is het meer dan voldoende. Ik ben dus twee dagen in de week vrij en dan kan ik het kleine blonde meisje zelf van school halen. De overige dagen vangen de opa’s en oma’s op. Goed geregeld dus!
Dacht ik… toen…
De praktijk bleek anders. Drie hele dagen werken bleek te veel in dit vak. Na een milde burn out ben ik vier ochtenden gaan werken. Dat bevalt tot op heden een stuk beter. Ik kan mijn twee blonde dochters nog steeds zelf naar school brengen en ik kan ze nu ook bijna elke dag weer zelf ophalen! Heerlijk even kletsen samen, koekje en wat te drinken erbij. Prima! Daarbij vind ik het heel prettig dat ik niet meer drie dagen in de week een beroep op de opa’s en oma’s hoef te doen. Dan kunnen we ze ook eens voor een weekend of avondje vragen. Dat doe je minder snel als ze toch al twee of drie dagen inspringen.
Dus alles goed geregeld. Toch!?
Schuldgevoel blijft
Maar nee, het schuldgevoel blijft. Ja, ik breng ze zelf, ik haal ze zelf maar ik zou nog zoveel meer willen doen op school! Voorlezen, overblijven, mee op schoolreis. Verzin iets en ik wil het wel doen.
Het combineren van kinderen, werk, een sociaal leven en een huis. Het is best heel goed te doen met wat haast en vliegwerk. Maar ik begin me af te vragen of het mogelijk is zonder dat eeuwige schuldgevoel…
Hoe combineer jij het werken en moeder zijn?
LEES OOK:
