‘Wat heeft zij nou aan?! Roze crocs?!’
‘Phoe, wat een buik! Zou ze nog lang moeten? Zijn het er twee??’
‘Heb je het al gehoord? Zij, die daar, die gaan van mekaar af.’
‘Zo! Die denkt ook dat ze nog 16 is zeker?’
‘Heb jij de vader van Lilly weleens gezien? Nou, geloof me, je blijft kijken.’
‘Kijk, dat is nou die moeder van dat vervelende ventje..’
‘Tss..komt mevrouw high heel huppeltrut ook eens een keertje aangehuppeld.’
Als ik alles moet geloven heeft de helft van alle moeders op het schoolplein een maagband en is de andere helft gescheiden of onderweg. Met mijn vrij nuchtere instelling neem ik dingen gelukkig met een korreltje zout. Daarbij weet je op den duur ook wie of wat geloofwaardig is of niet. Het eerste jaar als onderdeel van de schoolplein moeders heb ik daar best aan moeten wennen en irriteerde ik me weleens aan achterklapmoeders.
Achterklapmoeders
Nooit heb ik mij er echt in mee laten slepen. Natuurlijk heb ik mijn bedenkingen wel gehad en heb ik mij weleens schuldig gemaakt aan ‘een blik’ van af- of goedkeuring. Maar van achterklap houd ik niet. Het geroddel over scheidingen, maagbanden, lopende ruzies tussen ouders en/of kinderen. Sommige vrouwen zijn daar helaas heel goed in. In het veroordelen en beoordelen van anderen. Maar houd je hen een spiegel voor? Dan rennen ze hard weg. Over hen roddelen is namelijk wél ‘not done’. De vaders zijn daarin vaak wat gematigder. Verder dan een ‘Hey, hoe ist? Vrij vandaag?’ komt het vaak niet. Tenzij er natuurlijk een MILF voorbij komt paraderen. De concentratie vervaagt direct. Ach, de échte achterklapmoeders leven op de ellende van een ander. Je zal maar zo’n ‘perfect’ leven hebben..
Hangmoeders
Het gros van de moeders en vaders die hun kroost naar school brengt, is vrij snel weer verdwenen. Een kus, een zwaai en hup, weer verder naar werk of andere nuttige bezigheden. Soms klets je nog heel even na, maar wanneer de klassen gestart zijn behoor je dat buiten het schoolplein te doen. Enkele moeders, de hangmoeders, kletsen wat langer na. Onder het genot van een sigaretje, op 2 meter afstand van de poort. Soms wel een half uur lang. Een statafel zou niet misstaan. Net als de aanwezigheid van de directeur met een kopje koffie, om de ouderbetrokkenheid eens gezellig te bespreken. Het nuttige met het onaangename verenigen zeg maar.
Betrokkenheid
Ach, ik heb me ook weleens schuldig gemaakt aan een verkeerde inschatting. Een bepaalde dame vond ik nogal… ehm… fors? De gedachte op een zwangerschap doorkruiste nog mijn gedachte, maar het zou zomaar ook gewoon haar postuur kunnen zijn. Twee weken later was haar baby geboren. Oeps. Ik had mijn bedenkingen weleens bij een moeder die nooit groette, een gesprek aanknoop of daar überhaupt voor open stond. Uiteindelijk bleek ze een hele lieve vrouw, maar het leven zat haar op dat moment gewoon even niet mee.
Natuurlijk, er loopt op een schoolplein een pluimage aan types ouders rond, waarbij de een je wat meer aanspreekt dan de ander. Je hoeft ook niet met iedereen vriendjes te zijn. Ik stoor me ook weleens aan ouders die zich niet als een goed voorbeeld voor hun (en andere kinderen) gedragen. De een is ook wat meer betrokken dan de ander. Soms is dat bewust en soms niet. Gelukkig heerst er op ons schoolplein een goede sfeer. Geen X-factor panel die schoolplein moeders beoordelen op ochtendhumeur, outfit of achtergrond. Maar goed ook. Want ik ben geen ochtendmens 😉