Zijn mijn kinderen publieksgoed?
Een druilerige dag hier in Frankrijk en de kinderen willen heel graag mijn fotoalbums bekijken. Natuurlijk! Heerlijk, die fotoboeken doorbladeren. Eerst bekijken we de albums van de kinderen en daarna die van mij. Een kleine Esther, niet alleen op foto’s, maar ook op allemaal (kranten)knipsels. Het lijkt wel of ik vroeger altijd in de krant stond. Met school, maar ook als ‘model’ voor een fotowinkel waar mijn opa soms voor werkte. Ik geloof niet dat mijn ouders zich ooit af hebben gevraagd of het wel een goed idee is om afbeeldingen van hun kinderen te ‘publiceren’.
Het perfecte plaatje op Social Media >>
Kinderen op Social Media
Iets dat mij wel bezighoudt. Er wordt nu natuurlijk veel meer gepubliceerd en je kunt alles online zetten. Ik zie vaak kinderfeestjes en schoolreisjes op Facebook of Instagram voorbijkomen met veel kinderen erop. Ik vraag me dan af of de school of de ouders de andere ouders gevraagd hebben of ze deze foto’s online mochten zetten. Hier in Frankrijk moeten scholen bijvoorbeeld voor elke publicatie aan de ouders vragen of ze foto’s mogen maken en of ze er iets mee mogen doen. Vaak doen ze dit aan het begin van het schooljaar en je moet echt tekenen voor je goedkeuring. Is dat in Nederland ook zo?
Foto’s publiceren
Zelf vraag ik ook altijd aan mijn vakantiegasten of ik foto’s mag publiceren van hun kinderen (als ze meehelpen op onze boerderij). En mijn kinderen? Die zag je tot voor kort maar heel weinig tot niet voorbij komen op de sociale media (alleen soms op mijn website of vanaf een afstandje op de Facebookpagina van ons vakantiehuisje).
Totdat…
Ik blogs over hen ging schrijven. Dat is wel even een breinbreker geweest. Hoe gaan we dat doen? Foto’s van Saar en Sam erbij of niet? Uiteindelijk ben ik er met de kinderen voor gaan zitten en hebben we besloten dat we samen besluiten welke foto’s van hen online komen. Ondanks dat ik vind dat kinderen nog te jong zijn om zulke besluiten alleen te kunnen nemen, omdat ze de consequenties nog helemaal niet kunnen zien, vind ik wel dat ze erin geluisterd moeten worden.
Saar vindt het echt fantastisch als we foto’s gaan maken en bij Sam ligt het aan de dag. Soms wil hij maar niet stoppen, maar er zijn ook dagen dat hij geen zin heeft. En als hij geen zin heeft hoeft het dus ook niet. Ook krijgen ze de foto’s altijd eerst te zien voordat ik ze opstuur. Op deze manier proberen ik toch zelf in de hand te houden welke afbeeldingen van de kinderen voor iedereen zichtbaar zijn, tot ze later zelf deze keuze weloverwogen kunnen maken. Al kan het natuurlijk best zo zijn dat ze straks vinden dat ze een heel ouderwetse moeder hebben: ‘dat ze zich dààr druk om heeft gemaakt’ …
Hoe gaan jullie (in Nederland) hiermee om? Spreken jullie ook wel eens iemand aan die zonder te vragen jullie kinderen online zetten (ik heb dat in het verleden wel gedaan)?
