‘Mama, als we zo thuis zijn mag ik dan op de iPad?’ Of ‘Mama, mag ik een spelletje op je telefoooon?’ Meestal gevolgd door een lang aangehouden ‘please?’. Mijn beide kleine blonde meisjes van 6 en 8 jaar hebben in mijn ogen te vaak en te veel beeldschermtijd. Eerlijk is eerlijk: dit komt natuurlijk ook door onszelf. Het is ook wel heel gemakkelijk om ze in het weekend ‘s morgens voor de tv te zetten zodat wij nog kunnen slapen.
Vanaf 17.00 uur ‘s avonds mogen ze van mij (ook) tv kijken of op de iPad. Maar ik merk dat ik hier (vooral in de winter) te flexibel mee omga. Als ze elkaar zitten te treiteren uit pure verveling geef ik tegenwoordig eerder toe aan een scherm-verzoek.
Beeldschermtijd
Zelf zit ik ook regelmatig met mijn telefoon in de hand, ook als ik hen net streng heb verboden met de iPad te spelen. Tja, dat is ook wel een beetje meten met twee maten. Leg ik dan zelf m’n telefoon weg of sta ik hen het gebruik toe? Vaak leg ik mijn mobiel weg, vaak gebruik ik het intens zwakke ‘maar ik ben de volwassene, dus ik mag dat’ en soms sta ik hen het gebruik dan ook maar toe. Poeh, best fout eigenlijk.
In de zomer is er tot nu nog geen probleem geweest, vaak bleef de tv tot bedtijd uit en werd er niet gevraagd naar iPad of telefoon. Mijn blonde meisjes spelen graag en vaak buiten, gelukkig. Ook nu in de winter zijn ze graag buiten, dat zie ik dan maar als compensatie. Onlangs nog haalde ik mijn oudste dochter op bij een vriendinnetje. Toen ik aankwam stonden ze buiten op het speeltoestel in de tuin. Ik was verbaasd want het vriendinnetje is niet een echte buitenspeler. Haar moeder vertelde dan ook dat mijn dochter wat overtuigingskracht nodig had gehad maar dat het gelukt was. Op zo’n moment denk ik dat alles nog wel meevalt en ben ik stiekem best trots. Tot het moment dat we in de auto zitten en het kleine blonde meisje mij de volgende vraag stelt; ‘Maaahaaaam……..’
U begrijpt het wel denk ik 😊
Lees ook: “Mam, zit je nu alweer op je telefoon?” >>
