Elke week ga ik keurig met mijn dochter naar de gym. Dan kan ze zich even lekker uitleven, klimmen, ravotten, glijden etc. Voor mij heel leuk om te zien dat zij daar enorm plezier aan heeft. En dat ze er veel leert qua lichamelijke ontwikkeling. Maar daar zie ik ook de andere kindjes en met name de andere moeders. Die kindjes die willen net als mijn dochter ook plezier willen hebben, lekker kunnen gaan en staan waar ze willen. Springen van de grote mat af, hangen aan het klimrek of over de balk lopen. Maar ze worden tegengehouden. Tegengehouden door de angst die hun moeder uitschreeuwt.
Pas op!
Voorzichtig!
Kijk uit!
Voor je kijken!
Doe eens rustig!
Te beschermend opvoeden: DON’T!
Ik hoor het meerdere malen tijdens dat gym uurtje. De kindjes waar het tegen wordt geroepen zijn een stuk angstiger geworden, durven lang niet zoveel als mijn dochter. En ik weet haast zeker: ze lopen achter in ontwikkeling. Oké, je denkt altijd dat je eigen kind beter is dan een ander, maar nu ben ik objectief. Want het is zo jammer! Hun vaardigheden worden niet compleet benut.
Gelukkig hebben we een hele leuke, jonge gymleraar (daarom ben ik keurig elke week present 😉). Nee, maar serieus: hij gaat er van uit dat kinderen nog geen angst kennen. Dat vindt ‘ie mooi. Hij motiveert alle hyperactieve kindjes het beste uit zichzelf te halen. Zo moesten ze laatst een wedstrijdje doen: gooi alle zandzakjes van dezelfde kleur zo snel mogelijk in een korf. Er was een vervelend jochie dat van hot naar her rende met verschillende kleuren zakjes. En terwijl gymleraar Jochem hem telkens probeerde uit te dagen de rode zakjes te verzamelen, zat z’n moeder te ‘schetteren’ vanaf een bankje aan de zijkant.
Dit is les 1 in trap-je-kind-de-grond-in
“Doe geen moeite hoor, het lukt je toch niet dat hem aan te leren”. Zijn antwoord? “En of me dat gaat lukken.” Mooi vond ik dat. Want het lukte. En toen had moeders ineens niets meer te zeggen en bleef ze op haar luie reet zitten.
Uiteraard roept deze moeder continu door de gymzaal naar haar 5 jarige zoon: “pas op!” En “samen spelen” is ook een favoriet voor haar. Het kind is enorm bazig en territoriaal. Niet gek met zo’n moeder, denk ik dan.
Kinderen tegenwoordig worden afgestompt en begrensd
Iets wat ik me ooit heb voorgenomen nooit te doen: te beschermend opvoeden. Natuurlijk zeg ik wel eens: ‘voor je kijken’ of ‘kijk je uit?’ Maar ik probeer het zo min mogelijk te doen. Zodat ze zelf op haar bek kan gaan en zich pijn doet. Blauwe plekken heeft, schaafwonden en een bloed lip. Maar er dan ook echt van leert. Zo heeft zij in ieder geval de kans te ontwikkelen wie ze zelf is, in plaats van de persoon die ik wil dat ze is.
5 TIPS om je kind meer zelfvertrouwen te geven >>
