Eén van onze bloggers (ze wil liever anoniem blijven) schreef deze brief, omdat haar man is vreemdgegaan… Wat heftig, maar ontzettend dapper dat ze dit met ons deelt…
Beste Mariska,
Hoe voelde het om met mijn man te zoenen? Om zijn armen om je heen te hebben? Ik weet inmiddels dat je zelf gescheiden bent. Ons huwelijk gaat ook al een tijdje niet zo lekker, werk, kleine kinderen, drukte, ach je kent het wel, misschien dat het bij jou ook zo gegaan is.
Mijn man vond het fijn om met je te praten die avond op de sportclub. En natuurlijk is het soms ook best fijn om te kletsen met iemand anders, en mijn man mag dat natuurlijk best. Maar ik had liever dat hij naar mij was gekomen met zijn verhalen. Voor jou was het waarschijnlijk ook fijn om weer eens te kunnen praten, maar die zoen op het eind, op de parkeerplaats, was dat nou echt nodig? En is er misschien zelfs meer gebeurt?
Ik heb je opgezocht op Facebook en naar je gekeken. Je ziet er leuk uit. Blonde haren, mooie lach en ook je twee kinderen met hun blije koppies. Maar besef je wel wat jullie gedaan hebben? Jullie samen natuurlijk, want mijn man is waarschijnlijk nog fouter geweest dan jij. Ons gezin gaat stuk, de kinderen zullen hun vader veel minder gaan zien omdat we gaan verhuizen, terug naar mijn geboortedorp.
Schuld hebben we allemaal. Ook ik, blijkbaar was ik niet de vrouw die ik had moeten zijn. En mijn man, die jou niet kon weerstaan daar op de parkeerplaats van de sportclub.
Soms zie ik jullie staan. Twee mensen die elkaar op dat moment even nodig hadden. Zijn armen om jou, en jullie monden die elkaar kussen. Dat zo’n kus zoveel stuk kan maken.
Maar ik heb zoveel vragen. Waarom had ik niks door? Waarom bleef het niet bij praten? Waarom kwam mijn man niet eerder naar mij om over ons te praten? Waarom dacht er niemand aan mij, aan de kinderen? En waarom doet het zo’n pijn?
Ik begrijp dat je nu niet snapt dat ik deze brief aan jou richt, mijn man is immers net zo schuldig, zelfs schuldiger, jij bent natuurlijk vrijgezel en hoeft eigenlijk geen verantwoording af te leggen. Geloof me, mijn man en ik hebben urenlange gesprekken gehad, maar met jou kan ik niet praten en daarom deze brief die je waarschijnlijk toch nooit onder ogen krijgt.
En nu…
… nu moet ik verder. Maar het is zo moeilijk. Want als ik bij mijn man blijf, dan zie ik jullie steeds staan in mijn gedachten. Op de sportclub kan ik niet meer komen, bang om je tegen te komen. En het is niet de eerste keer dat mijn man een ‘foutje’ maakt, hij kuste twee jaar geleden al eens met een ander. Ik heb hem toen vergeven maar verteld dat ik een tweede keer niet zou tolereren. En eigenlijk is bij hem blijven geen optie meer, het vertrouwen is weg, kapot, stuk.
Ik schreef je al, schuld hebben we allemaal. Maar ik wil gewoon even kwijt dat je veel kapot hebt gemaakt. En dat je, als gescheiden vrouw, ook beter had moeten weten. Jij als geen ander weet hoe afgrijselijk het is om door een scheiding te moeten met jonge kinderen. Uiteindelijk zijn die de dupe. Maar dat ging vast niet door je hoofd heen toen je mijn man kuste. Misschien hoopte je zelfs wel op een nieuwe relatie. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als jij…
Groetjes van een gebroken vrouw
