Saar was ongeveer 6 maanden oud toen me de vraag gesteld werd: “gaan jullie ook Sinterklaas vieren?” Ik woonde toen zelf nog maar anderhalf jaar in Frankrijk en was net een kersverse moeder geworden. Wat wist ik er nou van? Dus mijn antwoord was een volmondig “JA, natuurlijk! Zo leuk om ook de tradities van de kant van de moeder in stand te houden.”
En het is ook leuk. Inmiddels hebben we Nederlandse televisie en de kinderen kunnen alle Sinterklaas perikelen van het Sinterklaasjournaal volgen. Elk jaar zitten ze weer vol spanning met zelfgebakken pepernoten (want deze kun je hier niet kopen) voor de buis. Waar ik met mijn ‘Ja, natuurlijk’ zo’n 8 jaar geleden helemaal niet aan gedacht had is dat ‘vol verwachting’ niets minder dan ‘ik ontplof bijna van spanning’ betekent. Waar ik ook niet aan dacht als (nog niet zo lang geleden geëmigreerde vrouw), is dat Franse kinderen, en dus ook mijn kinderen, geloven in de kerstman. En dat deze lieve man ook in december op bezoek komt. Nog erger dat er vanaf 1 december wordt afgeteld met een aventkalender, thuis en op school.
Feestmaand stress…
Als kersverse moeder dacht ik ook niet aan alle opa’s, oma’s, tantes en ooms die graag hun enige (!) kleinkinderen en nichtje en neefje verwennen. Mijn ouders zijn gescheiden en beide weer opnieuw getrouwd, dus Saar en Sam hebben ook heel wat opa’s en oma’s. En wat ik ook niet wist op dat moment is dat Saar haar broertje het jaar erop op 26 november geboren zou worden…
De eerste jaren gingen nog wel. Saar en Sam hadden nog niet zo goed door wat er gebeurde. Wíjzelf gaven gewoon, behalve een schoencadeautje en een snoepje in de aventkalender, niets. Dat hadden de kinderen toch niet door. Maar zodra ze wat groter waren kon het toch echt niet zo zijn dat de kerstman niets onder onze boom zou neerleggen. Vanaf dat moment bestaan de laatste twee maanden van het jaar voor mij uit plannen.
Om het aantal cadeaus niet de spuigaten uit te laten lopen hebben we gelukkig gelijk in het begin al besloten dat de Nederlandse kant van de familie aan Sinterklaas doet en de Franse kant aan de Kerstman. Zo hoeft de Franse familie ook niet gedwongen ons Sinterklaasfeest, waar ze zelf helemaal niets mee hebben (en dat straalt er ook vanaf), te vieren.
Sinterklaas in Frankrijk
Op school zijn ze trouwens wel altijd heel geïnteresseerd geweest. Saar heeft zelfs al eens een spreekbeurt over Sinterklaas gehouden, omdat de juf er zo graag meer over wilde weten. Ook worden er Sinterklaasliedjes met de klas gezongen en heeft Piet al eens pepernoten voor de hele klas in het schoentje gegeven. Maar dit terzijde.
Verder probeer ik zelf zoveel mogelijk te besluiten welke cadeaus er gegeven gaan worden. Natuurlijk mogen de kinderen wel verlanglijstjes maken. Maar daarna (en tijdens het maken van de lijstjes) besluit ik wat er gegeven gaat worden en verdeel ik het over de ‘gulle gevers’. Zo hoop ik dat de kinderen niet te veel (prullaria) krijgen en vooral cadeaus waar ze lang wat aan hebben. Liever een wat groter (duurder) gezamenlijk cadeau dan heel veel cadeaus. Vaak vind ik het leuk een thema aan te houden. Zo gaan we (ook) dit jaar voor LEGO en krijgen Sam en Saar zowel van Sinterklaas als van de Kerstman LEGO van hetzelfde thema. De kinderen weten niet beter dat beide mannen contact met elkaar hebben om de cadeaus af te stemmen.
Maar dan de spanning
Ondanks dat wij toch buiten de heel erge Sinterklaas spanning leven, loopt deze toch wel heel erg op elk jaar. Vorig jaar zelfs zoveel dat er een gedicht in het schoentje lag, dat de kinderen zich niet druk hoefden te maken, want Sinterklaas beloofde plechtig dat alles weer goed zou komen. Dit moest wel, want ik had niet alleen kinderen die niet meer sliepen, Saar haar broertje had ook ineens weer ‘ongelukjes’. Hij kon gewoon niet meer.
Kerst is moeilijker, want dat is overal om ons heen. Zodra het normale leven voor Nederlandse kinderen weer begint, begint het hier in Frankrijk juist. Wij beginnen thuis pas met de aventkalender op 6 december, zodat de twee feesten niet door elkaar heen lopen en verder proberen we het zo rustig mogelijk te doen de laatste helft van december. De verjaardags- en Sintvisite is dan weer naar Nederland, dus het lukt redelijk goed om thuis ‘gewoon’ van deze gezellige tijd te genieten. Op school en buiten is het natuurlijk anders, want Dé kerstman is overal. Op school, op de sportclub, de supermarkt en in de hoofden van alle mensen hier.
We kunnen dus wel zeggen dat het einde van het jaar een ware uitputtingsslag voor de kinderen is. Ik heb vaak op het punt gestaan alles op te biechten, maar kon het dan op het laatste moment toch niet over mijn hart verkrijgen. Sinds vorig jaar gelooft Saar niet meer. Het begon haar op te vallen dat de kerstman er overal toch weer anders uitziet. Ik heb haar toen gelijk verteld dat ook Sinterklaas niet bestaat (ze heeft die goede man nog nooit in haar leven in het echt gezien. Ze kent alleen maar ‘de echte’ van de televisie). Haar broertje gelooft nog met hart en ziel.
Hoe zal het dit jaar gaan?
