Vroeger ging mijn broertje de zoetekauw bij alle buren langs om snoepjes te vragen, omdat wij thuis (bijna niet) mochten snoepen. Mijn moeder was heel streng en ik weet nog hoe vreselijk ik die mueslikoeken zonder suiker vond. Eindelijk mochten we ook een koekje, was het een stuk karton (dit geldt trouwens ook voor de volkorenpasta en zilvervliesrijst, maar nu dwaal ik af…). Typisch (eind) jaren ’70.
Wat zou ik nu graag zo’n mueslikoek hebben! Want ja, zoals zo vaak gebeurt: ik ben mijn moeder geworden! Oh nee! Al voor ik kinderen had ging ik redelijk bewust met mijn eten om en vanaf mijn eerste zwangerschap is dat alleen maar meer geworden. Ik weet nog de discussies die ik had met de toekomstige (Franse) papa. Ik wilde toch eigenlijk wel dat hij het er bij één zou laten als hij een taartje of gebakje at. En hij mocht ook geen repen chocolade naar binnen werken voor de ogen van onze kinderen. En oh wee als zijn moeder het in haar hoofd zou halen onze kinderen snoep en koek te geven. Vooral in de eerste jaren.
Ik ging geloof ik wel erg ver; laten we de hormonen de schuld geven…
Alle Fransen zijn zoetekauwen
Maar het kwam wel ergens vandaan. Suiker wordt hier in Frankrijk wel heel erg veel gegeten. De dag begint al met één en al suiker. Jam op brood, ontbijtbiscuits gedoopt in de Nesquick. Een zoete snack als tussendoortje op school (ik zie vaak chocolade croissantjes en kinder bueno’s voorbijkomen). En schooltraktaties zijn altijd zoet (snoep en/of taart). Die hele discussie en de regels omtrent de traktaties kennen we hier helemaal niet. Ik zou de gezichten van de kinderen in de klas van Sarah wel eens willen zien als ze met een komkommerkrokodil aan zou komen zetten op haar verjaardag! Mijn kinderen komen ook altijd helemaal ziek van de snoep thuis van kinderfeestjes. Ze hoeven dan echt hun avondeten niet meer. Dat gebeurt dus niet bij ons, want zelfs op verjaardagsfeestjes laat ik ze geen onbeperkt snoep eten. Al geloof ik dat niemand het mist, zolang het er niet (of minder) staat.
En dan hebben we nog de kantine tussen-de-middag.
Franse kinderen eten ’s middags niet thuis, maar ze krijgen in de kantine op school een 4-gangen diner (voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en een toetje). Op zich heel fijn, want zo komen de kinderen in contact met heel veel soorten verschillende gerechten. Het zijn namelijk geen kindermenu’s. Alleen die toetjes… Het begint al met de kaas. Fransen sluiten hun maaltijd vaak af met kaas, maar de kinderen mogen ook yoghurt kiezen. En bij die yoghurt worden meerdere zakjes suiker gegeven, met als afsluiting nog het echte toetje. Vaak een stuk taart of vla.
Franse kinderen krijgen ook een veel groter ‘vieruurtje’ dan (de meeste) Nederlandse kinderen, omdat Franse families pas veel later avondeten. Het tussendoortje na school bestaat uit (vele) koekjes, koeken en cakes. Ook een (wit stok)broodje met een plak chocola erop is eerder regel dan uitzondering.
Mijn dochter is een zoetekauw
Inmiddels heb ik een tussenweg gevonden. Ook omdat Sarah een echte zoetekauw is. Ik ben dus toch niet helemaal mijn moeder geworden en heb ervan geleerd. Ik zou me kapot schamen als Saar de deuren langs zouden gaan om snoep te vragen (buiten Halloween). (Gedroogd) fruit of een zelfgemaakte granenreep als tussendoortje op school, ’s morgens bij het ontbijt (zelfgemaakte, dus zonder toegevoegde suiker) hazelnootpasta en in het weekend (uit Nederland meegenomen) hagelslag. ’s Middags een koekje (of twee) bij de thee en soms eens een snoepje mag best. Of lekker een taartje op de zondagmiddag. En ik doe net zo hard mee! Heerlijk!
En mijn moeder? Haar principes van vroeger zien we niet meer terug sinds ze oma is geworden. Ze vindt dat oma’s hun kinderen (suikerrijk) mogen verwennen en dat doet ze dan ook graag. Grrrrr.
Lees ook: “makkelijker bij een tweede kind?” >>
Lees ook: kinderen en snoepen: een strijd >>
