Zodra de eerste sneeuwvlokken van de week naar beneden dwarrelden, stond ik al bijna in de startblokken klaar om Jippe het witte wonderland te laten begroeten. Maar vooruit, ze mocht het eerst vanachter het raam bekijken. Toen ze wakker werd, heb ik haar op de vensterbank gezet en liet ik haar naar buiten kijken. Ze zag meteen dat het er buiten ‘anders’ uitzag. Het sneeuwde op dat moment best hard en dat zag er natuurlijk leuk uit. Ik leek zelf wel een klein kind, want toen we het ontbijt op hadden, stond ik bijna te trappelen om naar buiten te gaan. Ik was zo benieuwd hoe Jippes eerste ervaring met sneeuw zou zijn.
Het sneeuwt in Nederland
Eindelijk konden we de slee uit de schuur halen. Het was nog mijn oude slee van vroeger, die ik heel graag wilde houden. Al een paar keer had mijn vader gevraagd wat hij met mijn oude slee moest doen. Hij wilde ‘m weg doen, maar ik hield me steeds vast aan de gedachte dat het ooit wel handig zou zijn. En natuurlijk leuk om mijn oude slee weer eens te gebruiken. Dus toen vorig jaar Jippe werd geboren, is de slee een van de eerste spullen geweest die ik kreeg. Dan kon de slee eindelijk bij ons in de schuur in de weg staan, moet mijn vader gedacht hebben :-).
Slee al lang niet meer gebruikt
En ja hoor, gelukkig kon de slee afgelopen week afgestoft worden en weer hergebruikt worden. Lekker spontaan naar buiten gaan, is er met zo’n kleine niet echt bij, maar nadat we haar in een skipak hadden gehesen, geprobeerd hadden haar wanten aan te doen en met moeite de muts hadden opgekregen, konden we de sneeuw in. Inmiddels had ik het al zo warm, dat mijn jas werd opengeritst, maar we waren buiten. In de sneeuw. En het sneeuwde nog steeds. Jippe keek eens omhoog en toen weer naar beneden. Ze stampte met haar voeten en moest lachen. Dit voelde anders dan anders en het beviel haar wel. Voorzichtig aan, voetje voor voetje schuifelde ze door de sneeuw.
Wat een sneeuw plezier
Maar het zitten op de slee was nog niet echt haar favoriete bezigheid. In het begin lachte ze nog wel, maar al snel wilde ze er van af. Ook wel begrijpelijk, want ondertussen waaide het enorm hard en de sneeuwvlokken vlogen je om de oren. Inmiddels waren we in de stad aangekomen met Jippe op de arm en de slee werkloos achter ons aan. Helaas heeft mijn oude slee zichzelf nog niet heel erg goed kunnen bewijzen, maar ik ben nog steeds blij dat ik m heb. En ach, het was best handig om de boodschappen op de zetten op de weg terug naar huis.
Esther
