Jeetje dat hebben wij weer hoor! Okè achteraf was het helemaal niet zo erg, maar op dat moment was ik er echt klaar mee! Wat er was? Nou, de kinderen (en ik) wilden heel graag naar het bos. Dus 1 van de laatste dagen zouden we naar boswachterij Walcheren gaan, want daar kan je naast gewoon wandelen ook spelen in de natuurspeeltuin.
Lekker wandelen
Ook de plattegrond bij het informatiepunt zagen we de verschillende routes die je kon kiezen. De routes staan per kleur aangegeven en er staat ook bij of het rolstoeltoegankelijk is.
Noortje las dat er een uitkijktoren was, dus zij wilde de route volgen die daar uitkwam. Oke, wij de bordjes volgen. De kinderen mochten 1 voor 1 vooruit rennen om te kijken waar we heen moesten.
Pas op voor MEGA rode mieren
Maar toen keek Noortje bij een boomstam en daar begon het. Op haar been zat een mega grote rode mier. Echt, ik had nog nooit zo’n grote rode mier gezien! Ik wilde hem van haar been afhalen, maar ze begon zo gek te springen dat het steeds niet lukte. Uiteindelijk wel en we gingen verder, maar toen zat er 1 bij mij, en 
hap. Ja hoor, heel fijn. En dit is dus 4 keer bij mij gebeurd!! Noud viel, direct rode mieren op hem, dus ik tilde hem snel op, maar doordat ik stil stond en ze bij hem weghaalde, kwamen ze op mij. Ik was er zo klaar mee!!
Toen we een fietspad tegen kwamen, zijn we daar even stil gaan staan. “klaar,” zei ik. Noud zat inmiddels op Marcel zijn schouders. Ik was al 4 keer gebeten. Was het echt zat. We waren nog maar net begonnen…. Dit ging ik echt niet afmaken. We keken via de navigatie op de telefoon hoever het strand was. Daarvandaan keken we wel verder zei ik.
Gelukkig konden we via het fietspad naar het strand lopen. Dat liep veel beter. We hebben daar nog maar een paar rode mieren gezien. Eenmaal bij het strand keken we onze ogen uit. We besloten bij de duinopgang een broodje te eten die in de rugzak zat. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo’n mooie duinopgang gezien. Het was 1 grote zandvlakte. Niet zo’n gemaakte duin die netjes en geleidelijk omhoog loopt. Noortje en Noud konden hun lol op. Ze renden de schuine vlaktes af en klommen weer omhoog. Noud zelfs op handen en voeten omdat het te schuin voor hem was.
Wat is het heerlijk bij zee
Toen we (of ik vooral met mijn zere lichaam) uitgerust waren gingen we de duin over. We hebben zo fijn over het strand gewandeld. Dit heb ik zeker al 5 jaar niet gedaan!!! Wat een overwinning! En ja, ik had heel veel pijn, maar ik genoot van het geluid van de zee, het mooie weer en dat die stomme rode mieren ons dit moment gegeven hebben. De kinderen renden van de grote zee, naar het pierenbadje en weer terug. Bij de palen was het water zelfs zo helder dat we alle garnalen zagen zitten. Noud ging zelfs in het water zitten, gewoon met zijn kleding aan.
Uiteindelijk kwamen we bij de duinopgang die ons terug zou brengen naar het beginpunt. Oei de pijn in mijn bekken was deze opgang erg heavy, eigenlijk daarvoor al, maar he ook ik kwam boven!! Eenmaal boven direct weer even gezeten en wat gegeten en gedronken. De kinderen afgedroogd en klaar voor het laatste stukje. We kwamen zo ook langs een juttershut. Heel gaaf. Iedereen die iets gevonden had in de zee of op het strand, mocht het daar neerleggen. Mooi moment voor een stuk touw wat Noud gevonden had en de hele tijd meegesjouwd had. Hij zocht een mooi plekje in de hut en daar werd het neergelegd.
Over de dagen na de wandeling kan ik heel kort zijn. Ik kon niets meer. Niet eens mijn voet optillen…… Tja… Een hele, hele bijzonder dag met een mooie wending, maar ik moet helaas toch altijd weer op de blaren zitten na zoiets fijns….
Maar! Herinneringen maken zijn belangrijk en deze pakken ze niet meer van ons af! I did it!
