Vooroordelen … Iedereen heeft er weleens mee te maken. Of je betrapt jezelf erop dat je bevooroordeeld bent over iemand, of iemand heeft zo zijn bedenkingen over jouw situatie. Dit is iets waar ik regelmatig tegenaan loop en wat ik ontzettend moeilijk vind. Vooral omdat je aan mijn ziekte niets ziet. Onzichtbaar ziek zeg ik heel vaak.
Vooroordelen
Soms loop ik even bij de winkel, soms laat ik de hond uit, maar soms zit ik in de rolstoel. Opmerkingen als:
‘Wat zou ik graag met je willen ruilen’
‘Lekker hè, altijd thuis’
‘Heerlijk altijd bij je kinderen zijn’
‘Jij krijgt gewoon een uitkering en hoeft niets te doen’
En dan denk ik, “lieve” mensen!!! Verdiep of vraag eens naar mijn situatie!
Eén heb ik beantwoord: “Ruil je dan ook voor de dagelijkse pijn? En het niets kunnen doen met je kinderen?” En dan krijg je te horen dat het zo niet bedoelt is… Maar ik heb GEEN uitkering! Het UWV zei keihard: je kan zitten, je kan staan en lopen, het doet er niet toe hoeveel pijn je hebt. De Arbo wilde dat ik ging re-integreren naast mijn revalidatietraject. Maar na zo’n dag ben je kapot. Mijn lichaam moest één dag herstellen om daarna weer te kunnen trainen. Ik was op. Ik heb niets meer en dus ook geen uitkering!
Toch heb ik in deze situatie nog keihard geknokt om wel een aantal papiertjes te halen. Ik vind het namelijk verschrikkelijk dat ik niet kan werken!
In het begin deed het me ontzettend veel pijn als iemand vertelde dat ze iets leuks gedaan had met haar kind. Inmiddels kan ik het steeds beter relativeren. Ik ben deze mama. En ja, ik voel me af en toe zo schuldig. Zo schuldig naar Noortje, naar Noud, maar ook naar Marcel. Hij koos voor een vrouw die elk weekend ging stappen, die 4 keer per wek sportte en hield van gezelligheid, feestjes en altijd de hort op zijn.
Energie bewaren
Nu moeten we alles plannen. Hebben we een feestje en wil ik mee? Rust ik van te voren en daarna. Maar niemand die dit ziet! Iedereen ziet mij, leuk en gezellig aanwezig zijn op een feestje.
Mijn energie wil ik niet meer steken in mensen die die vooroordelen zo gemakkelijk klaar hebben liggen. Wel wil ik graag vragen beantwoorden van mensen die oprechte interesse hebben in mijn ziekte. Ik snap dat er vragen zijn, het is ook raar dat ik soms wel iets kan en soms ook niet.
Mede daardoor ben ik mijn blogs gaan schrijven. Maar ook hierin merk ik, de mensen met de vooroordelen lezen het toch niet. Helaas. Maar wat ik ook merk is dat mensen die verder van mij af staan mijn blogs wèl lezen! En dat doet me goed! Die mensen staan niet direct naast me en toch willen ze weten hoe het ècht met mij gaat…
