En weer een mijlpaal bereikt in het jonge leventje van Jippe; ze kan zitten en dat betekent lekker mee op de fiets. Als ik de boekjes moet geloven, gaan de meeste baby’s eerst omrollen en terug en daarna zitten, kruipen en lopen. Eigenwijze Jippe houdt er niet van om zich aan de boekjes te houden. Zij wil al maandenlang alleen maar staan en zitten. Toen ze net zes maanden was, kon ze ineens los zitten. Nog wel een beetje wiebelig met veel kussens om zich heen, zodat ze zich niet zou bezeren met omvallen, maar een week later waren de kussen al niet nodig. Mevrouw zat en hoe; keurig rechtop en lekker om zich heen kijkend.
Nu ze zelfstandig kon zitten, was het de hoogste tijd voor een fietszitje. Aangezien papa een fanatieke wielrenner is, kon hij niet wachten totdat het zo ver was dat Jippe mee kon op de fiets. Na het nodige speurwerk welk zitje het meest geschikt was, zijn we geslaagd en kon van de week het zitje op de fiets. Eerst bij papa, want al snel bleek dat mijn fiets en het zitje nog geen goede combinatie waren. Met het zitje (en zonder dochter) probeerde ik te fietsen, maar dat ging niet. Ik kon er niet tussen of eigenlijk beter gezegd, ik kon niet met mijn voeten op de grond, dus ik kon niet afzetten. Nooit over nagedacht hoe ik op- en afstapte op mijn omafiets. Maar met een kind er op, niet heel ideaal dus. Ik was wel een klein beetje aan het balen, terwijl Jippe en papa zich uitstekend vermaakten; ze reden rondjes door de straat en ik zag het stralende gezichtje van haar. Fietsen vindt ze dus leuk. Maar misschien wel zo leuk dat ze het al snel zelf wil proberen haha. Nog geen uur later waren we in de achtertuin aan het spelen met de buurmeisjes van 4 en 6. Zij wilden maar wat graag dat Jippe ook kon fietsen, dus het kleinste loopfietsje van hen werd uit de schuur gehaald. En wat denk je? Ik zette Jippe er op en ze zat. Dat was het dan ook, ze ging niet vooruit hoor, maar haar blik op de foto zegt al genoeg. Heel eigenwijs kijkt ze in de camera zo van ‘wat nou fietszitje? Ik ga zelf fietsen’.
Maar tot die tijd dat ze echt gaat fietsen, moet ze toch nog maar even mee op de fiets. Omdat ik mijn eigen fiets niet meer vertrouwde ben ik toch maar op fietsjacht gegaan. En ik was heel stellig dat ik geen mamafiets wilde, je snapt natuurlijk ook wel dat ik nu een mamafiets heb. Wel even wennen, maar dat stukje dat we al hebben gefietst, dat voelde zo veel anders dan op mijn oude fiets. Laat de zon dus maar weer komen, dan gaan we zeker wat fietsuren maken.
