Papa brengt vanavond de meiden naar bed zodat mama even lekker iets voor zichzelf kan doen.
Ik nestel mezelf met een kop thee achter de computer maar al snel word ik afgeleid door het tafereel dat zich boven afspeelt. Er heerst (vooralsnog) een gemoedelijke sfeer. De meiden stoeien met papa en hebben het luidruchtig naar hun zin. Er wordt gegiecheld, gestoeid en gekieteld op het grote bed en ik geniet beneden mee van wat er zich boven afspeelt. Stilletjes weet ik al dat papa nog lastige momenten tegemoet gaat, onze meiden zijn namelijk wereldkampioen tijdrekken en tijdstrekken.
En tja, het vormt elke avond weer een ultieme uitdaging om alle vogeltjes in hun eigen nestje te krijgen!
Als papa na een half uur stoeien de meiden vriendelijk vraagt om hun tandenborstels te pakken sta ik direct op scherp want nu weet ik GAME ON: “wie-o-wie kan het zo lang mogelijk rekken?”
Even luisteren hoe papa het er deze avond vanaf brengt. Ik grinnik…
Trippeltrap, trippeltrap klinkt het in de gang op de trap. Jaimy-Lee: “mammie? Kun je nog een flesje warme melk voor me maken?” “Ja hoor liefie” zeg ik. Ik geef haar een beker warme melk en een knuffel en mijn kleine dametje vertrekt, in een indrukwekkend laag tempo, weer naar boven.
Ik glimlach, ga weer achter mijn Mac zitten en nog geen twee minuten later hoor ik opnieuw: trippeltrap, trippeltrap… Lois dit keer: “mama, ik wil dat JIJ m’n tanden poetst”. “Oké Lowieke, mama poetst je tanden wel even” en Lois vertrekt na een 10-km-poets-beurt weer richting slaapkamer. In het tempo dat dit moppie aanhoudt schat ik de ‘Estimate Time of Arrival’ op middernacht.
Nummer 2 is nog niet boven, of ik hoor nummer 3 haar op de trap passeren down hill.
Dit gaat uiteraard gepaard met de nodige irritaties omdat nummer 2 volgens nummer 3 te dicht langs haar loopt… ik zucht en rol met mijn ogen (sorry mr. Grey!). Jilly staat inmiddels voor mijn neus en trekt haar beste pruil-lip ever, houdt haar hoofd schuin en kijk me zo zielig mogelijk aan: “mama? Ik heb buikpijn EN oorpijn”. Ik kijk haar een paar seconden strak aan (ik ken mijn pappenheimer), begin te grijnzen en de boef kan haar lach niet inhouden en schatert het uit! “Oke, nu hup naar je bed dame” zeg ik en geeft haar een klap op d’r kont!
Als iedereen weer boven is hoor ik gerommel en geroezemoes vanuit de slaapkamer. “Pappie? Mogen we nog een kleieieieiein stukje Spongebob kijken?” Ik haal opgelucht adem, blij dat ik beneden zit! Als ik iemand hartstochtelijk haat is het Spongebob wel! Ik krijg spontaan uitslag als hij zijn mond opentrekt! “Daarna gaan we ECHT lief slapen, ik smeer (zweer) het pappie, ik smeer het!” De andere twee vallen hun zusje bij en kussen en knuffelen papa er op los. Tja, tegen zoveel onweerstaanbaar liefdesgeweld is papa natuurlijk niet opgewassen. “Maar daarna moeten jullie beloven dat jullie gaan slapen”, hoor ik ‘m zeggen.
Een paar minuten later is het dan echt tijd om te gaan slapen en de TV gaat uit. Ik hoor de meiden hevig protesteren, slijmen en hun uiterste best doen, maar dit keer is papa echt onvermurwbaar!
Het licht gaat uit en het is nog even onrustig maar ik weet, de landing is ingezet. Almost there! Allemaal tegelijk in papa’s armen liggen is zo eenvoudig nog niet! Er volgt nog wat trek- en duwwerk, geruzie en gediscussieer en dan heeft papa er echt serieus genoeg van. Hij verheft boos zijn stem en nu weten de meiden dat het oppassen geblazen is. GAME OVER!
En papa? Die is zo uitgeput van deze battle dat ‘ie zelf als eerste ligt te slapen 😉
Boukje
