Er was eens … een gezin met vier kinderen. Ze kunnen eten als de besten. Ze eten alles op, of het nou vis is of groen ziet. En netjes? Precies zoals het hoort. Met mes, lepel en vork, kleine hapjes, mondjes dicht, zonder ellebogen op tafel enzovoorts. Na welke maaltijd dan ook ziet de vloer nog even schoon als voor de maaltijd. Zeuren? Nooit! ze eten hun bordjes leeg, ook al vinden ze het niet altijd fantastisch. Wat voor een moeder hoort er bij dat gezin? Zij kookt gezond, afwisselend en zit geheel ontspannen aan tafel lekker te kletsen met haar kinderen. Ze heeft nog nooit een stuk broccoli onder haar voeten vandaan gehaald; ook al loopt ze graag op blote voeten.
Stress aan tafel
Man, man, wat zou dat een waar genot zijn. Wat een rust zou het geven. Maar bij ons thuis begint het al in de ochtend. Sammie krijgt met heel veel moeite wat eten naar binnen. Daar moet je echt ieder hapje van het beschuit met K3 hagelslag naar binnen praten werkelijk. Klaas is werkelijk een koning in rondstrooien van alles wat niet goed plakt aan boter. Kijkend naar de vloer weet je precies waar hij heeft gezeten.
Lunchen is de meest ontspannen maaltijd van de dag. Ze houden van hartig en ze mogen van mij altijd boterhammen bouwen. Dat gebeurt meestal met groente/ fruit wat bovenop het beleg wordt gelegd. Ze krijgen de vrije keus en voor ieder zit er altijd wel wat bij.
Maar dan die avondmaaltijd. Ik weet het, we zijn met veel dus er is altijd wel iemand die iets niet zo lekker vindt. Er komt vaak een grote schaal op tafel met van alles en nog wat aan groente en fruit erop. Dat onder het motto; dan zit er altijd wel wat tussen. Ze moeten minstens 3 verschillende dingen kiezen, wat betekent dat er altijd 1 onderdeel gekozen moet worden, waar ze niet echt een gat van in de lucht springen. Tja je moet ze wel leren eten ook, dus proeven is een must. Maar dat gaat uiteraard niet zonder enig gepiep. “Mahaaaaammmm ik hou niet van groen. Mahaaaaaammmm van wortels krijg ik heel erge buikpijn (tuuuuurlijk). Mahaaaaaaaammmm ik heb alleen plek in mijn buik voor toetjes.” En die snelheid waarmee er gegeten wordt?! De familie slak is er niets bij. Ik snap het, na een lange dag zijn ze moe, maar moeders ook, en oh man, waar haal ik dan die bergen geduld vandaan? Laat ik maar zwijgen over de vloer onder de tafel, hoe deze er soms uitziet….
Liefs,
