“Neeeheeheeheeheeeeeeeeej, ik wil het niet, ik doe het niet neeeeeeeeej!” Wild schudt ze met haar hoofd, haar ogen staan op onweer, haar armen slaat ze met een wild gebaar over elkaar heen. Ze draait zich om zodat ze haar moeder niet meer aankijkt en bokt verder voor zich uit. je kind straffen
Ik sta op een afstandje het tafereel te bekijken en verbaas mij over het geduld van de moeder.
“Lieverd, doe nou niet zo bokkig. We moeten even wat boodschapjes doen. Daarna mag je weer op je loopfiets.”
“Neeeheeeeej ik wil op de fiets, ik zet m’n fiets niet weg. Neeeeeeeeeej” stampvoetend, gillend en bokkend gaat het kleine meisje verder. Ze is ongeveer drie jaar en heeft, aan het geduld van haar moeder af te leiden, vaker van dit soort buien.
Gebrek aan geduld
Ik loop verder en ben dankbaar voor het feit dat mijn twee kleine blonde meisjes nooit zulke driftbuien hebben gehad. Terwijl ik door de supermarkt loop vraag ik me af of dit ligt aan hun karakter of aan het feit dat ik dit soort gedrag absoluut niet tolereer. Ik heb weinig geduld, daar ben ik na bijna 9 jaar wel achter. Sneu voor mijn kleine blonde meisjes maar mede door dit gebrek aan geduld heb ik dit soort uitbarstingen nooit hoeven op te lossen.
Toen onze dochters oud genoeg waren heb ik ze, vlak voordat we naar de supermarkt gingen gezegd dat, als ze zouden gaan zeuren of gillen of erger nog op de grond zouden gaan liggen dreinen, ik ernaast zou gaan liggen. Sterker nog, ik heb voorgedaan wat ik zou doen. Waarschijnlijk heeft dat ze zo afgeschrokken dat ze in de supermarkt nooit zeuren. Natuurlijk ze vragen wel eens ergens om maar ik hoef alleen maar ‘nee’ te zeggen (en soms ja, natuurlijk) en ze houden erover op.
Je kind straffen
Ik ben redelijk van de zero tolerance moet ik zeggen. Twee keer waarschuwen als ze het dan nog een keer doen? Dan komt er een straf, nu ze wat ouder zijn komen die straffen meestal neer op minder schermtijd, maar vroeger moesten ze op de gang.
Eerlijk is eerlijk: ik dreig ook wel eens met straffen. Soms komt die straf er dan helemaal niet omdat het nou eenmaal zo uitkomt. Heel erg fout natuurlijk maar zolang het allemaal binnen de perken blijft werkt mijn tactiek prima.
Nu ik er zo over nadenk straf ik eigenlijk niet zoveel. Ik denk dat ik ze in een vrij vroeg stadium al wel heb duidelijk gemaakt wat wel en niet kan. Dit lijken ze prima te hebben geaccepteerd.
Ik ben wel heel benieuwd wat mij in hun puberteit te wachten staat…
Waarvoor moest jij je kind wel eens straffen?
Lees ook: “daar heb je je handen zeker wel vol aan?” >>
