Ooit heb ik de keuze gemaakt om te stoppen met werken. Heel vaak heb ik de vraag gekregen: “Waarom?!” En heel vaak heb ik het gevoel gehad dat mensen onze keuze stom vonden en ik voelde de ogen in mijn rug. Op een verjaardag werd zelfs meerdere malen gezegd: “Maar het is toch stom, ziek is ziek en als je in de ziektewet blijft heb je nog geld” Alsof ik dat zelf niet weet. En de woorden; dom, stomme keuze en niet slim kwamen heel vaak voorbij. Ik voelde me totaal niet op m’n gemak. Mijn ontslagbrief is met veel tranen geschreven en met nog meer tranen in de brievenbus gegaan.
Ik ga voor één keer mijn verhaal opschrijven.
Revalideren
Ik trainde heel hard in een revalidatiecentrum 2 soms 3 keer per week. Ook werd ik begeleid door iemand van ‘ARBO’. Wij bespraken o.a. wat ik graag zou willen doen als ik moest stoppen met werken, omdat de pijn toch niet weg zou gaan. Ik stond voor de klas, maar als ik iets heel anders moest doen zou ik graag een eigen salon aan huis willen. Ik zou bijna willen typen: zo gezegd, zo gedaan, maar zo is het natuurlijk niet. Zo lief als Marcel is, is hij meegegaan naar een open avond om naar opleidingen te informeren.
Ik heb daar mijn verhaal verteld en het sprak me allemaal heel erg aan. Ik koos voor privé-les, zodat alles goed op mij afgestemd kon worden en ik dus ook gewoon op kon staan, even kon lopen of pauze kon houden. Mijn opleiding deed ik dus echt in een opleidingscentrum en niet thuis. Dat wilde ik niet, zeker niet met zo’n vak. Ik heb alles afgerond en in deze zware periode van revalideren ook alle diploma’s gehaald. Ik mag met trots zeggen dat ik Allround nagelstyliste ben!
Stoppen met werken door ziekte
We hadden een afspraak met mijn werk. Ik zou deze opleiding volgen en –zodra ik beter was- zou ik aan huis beginnen als nagelstyliste. Maar helaas bleef deze waarheid uit. Ik werd niet beter. Wat nu?! Ik had alles zelf betaald. Opleiding. Investering op investering. En nu dat stomme lichaam wat alles weer verpest. Ik kan nog niet volledig aan de slag. Misschien wel 1 of 2 klanten, maar nog lang niet voldoende om een boterham te verdienen.
Ik ben op gesprek gegaan maar er was nergens een mogelijkheid om samen tot iets goeds te komen en op een goede manier verder te gaan. Dit alles vreet zoveel energie, terwijl die energie nodig was om te herstellen. Wij hadden een afspraak gemaakt en die moest gewoon doorgaan. Zij konden er immers niks aan doen dat mijn lichaam niet beter was geworden in het revalidatiecentrum!? Dat betekent dus ontslag, geen inkomsten, geen uitkering en geen salon.
Het UWV: “Mevrouw u kunt zitten, staan, lopen. Het doet er niet toe hoeveel pijn u heeft. 99,9 % van de vrouwen die hier komen met bekkenklachten liegen.”
De ARBO-ARTS: “De dagen dat u niet revalideert moet u gaan re-integreren.” Ik: “Maar ik heb deze dagen rust nodig, herstel, zodat ik de dag erna weer mijn training kan volgen.”
Ik was kapot. Geestelijk op. Wilde niemand mij geloven? Wilde mensen mij nog verder kapot maken?
Dit zijn een paar voorbeelden van dingen die gebeurd zijn. Uiteraard zit er nog een groter stuk aan vast.
Toen ik in een hoekje gevonden werd, helemaal overstuur, hakten wij de knoop door. We stoppen met vechten. Deze negatieve dingen hebben zoveel invloed op herstel. Al die verloren energie moet stoppen. En daar ging mijn brief dat ik ging stoppen met werken. Verlost van al deze dingen…. Verlost van mensen die je niet willen geloven en je helemaal kapot maken.
Lees ook de brief aan mijn collega’s >>
