Mijn hemel! We leiden sowieso al een hectisch leven, maar de aanwezigheid van de Sint deed daar de afgelopen weken nog een schepje boven op! Kan die man zijn eigen shit niet eens gewoon oplossen? Nee! Er moet weer een vrouw aan te pas komen! Typisch een vent! Waarom zadelt hij MIJ met al het werk op terwijl HIJ met alle eer strijkt? En trouwens? Waarom bombardeert hij mij al jaren, zonder dat afgestemd te hebben, als zijn ‘personal assistant’?
Ook nog zoiets: geen grotere wanbetaler dan de Sint. Mijn declaraties worden ieder jaar braaf ingediend, de cadeautjes worden voorgeschoten maar afkomen? Ho maar! Na 6 december gaat de financiële-pietenadministratie met vakantie en tegen de tijd dat ze weer aan het werk gaan heb ik de bedragen reeds afgeboekt! Je zou haast denken dat ze niet in Spanje maar Griekenland wonen.
Naast m’n fulltime job, alle normale hobby’s, feesten en partijtjes gingen we de afgelopen weken naar de intocht, mochten de meiden de schoen een aantal keer zetten en stonden er her en der contactmomenten met de Goedheiligman in de agenda gepland.
Daarnaast moesten er uiteraard nog vele cadeautjes gekocht worden, surprises en gedichten worden gefabriceerd, en de organisatie van pakjesavond had natuurlijk ook nog wel wat voeten in de aarde.
De meiden, Jill (9) Lois & Jaimy-Lee (5) zaten me de afgelopen weken ook een aantal keer goed op de hielen. Zo lag ik op zondagochtend vroeg (07-00 uur!), de dag na intocht, de nog even te soezen in mijn warme kribbetje toen ik er beneden een discussie tussen de dames losbarstte:
“Hoe het nu toch mogelijk was dat er weer een appel in de fruitmand lag, terwijl de laatste appel gister toch echt door een van de meiden in een schoen was gestopt als versnapering voor Americo”. Hmmmmzzzzzz, maar niet op reageren, dacht ik. Bovendien was ik allang blij dat ze hun eigen tekeningen (nog) niet teruggevonden hadden.
Afgelopen zaterdagochtend ging het bijna weer mis en kreeg ik zo ongeveer een hartverlamming toen ik de meiden (in mijn remslaap) enthousiast hoorde roepen: “Kom meiden, we gaan kijken of Sint iets in onze schoentjes heeft gedaan”. SHIT, schoot het door mijn slaperige hoofd. Ik was jammergenoeg gelijk klaarwakker! Alsof Gaston van de Postcodeloterij voor de deur stond en stond rechtop, met kloppend hart, naast mijn bed. Hoe kon dat nou gebeuren!? Ik ,de controlefreak, totaal vergeten de schoenen te vullen!!! Gelukkig kon ik de boel nog enigszins redden door mijn oudste, ongelovige, dochter smekend aan te kijken. De schat begreep de hint (ze kent haar moeder inmiddels) en lokte de kleine meisjes nog even terug naar de slaapkamer zodat ik een vroegtijdige ontmaskering van het mysterie genaamd: “Sinterklaas”, nog net op tijd kon voorkomen!
Ik ben er dit jaar ook achter gekomen dat de twins te oud en te slim worden om mee te nemen tijdens de last-minute-sinterklaas-shop-momentjes. Vooral Jaimy-Lee stond me zeer bedenkelijk te bestuderen en bijna uit te lachen toen ik me in allerlei bochten wrong in een poging samen te zweren met de medewerkster van Bart Smit om zo ongemerkt nog wat cadeautjes af te rekenen. Geen optie meer volgend jaar!
Over het gekibbel en geruzie van de meiden, tegen 5 december aan als ze aan het eind van hun latijn zijn, weiger ik hier hardnekkig ook maar iets te noteren… maar Patty B, Tatjana S en Patricia P kunnen er nog een puntje aan zuigen!
Maar dan komt het moment…HET MAGISCHE MOMENT dat je de drukte, hectiek en stress in een milliseconde doet vergeten. Het vertederende moment dat de meisjes zenuwachtig staan te springen, huppelen en zingen in afwachting van de komst van de weldoener. De harde bonzen op deur en ramen, de meiden in shock. Een brief van de Sint in de brievenbus waarin hij schrijft dat hij trots is op Jill, dat ze zo haar best doet op school en dat het zo nu en dan wel wat minder brutaal kan. Een boodschap voor de tweeling dat Sint toch echt wel op de hoogte is van het feit dat de dames nog steeds niet in hun eigen bed slapen en dat hij dit volgend jaar toch echt niet meer wil zien (die snoetjes op dat moment: pricesless!), maar dat het evengoed lieve schatten zijn. De blije smoeltjes als de cadeaus van buiten naar binnen en van boven naar beneden worden gesleept en op een grote hoop in de woonkamer worden verzameld en verdeeld. Opa en Oma die er, god zij dank, net als elk jaar weer bij zijn en zichtbaar van de kleinkinderen genieten. De ohhhh’s en de ahhhh’s als de Pillow Pet’s, Monster High Poppen, lego-friends en stiften uit de verpakking komen. En de dankbaarheid die de meiden tonen en uitstralen terwijl ze “DANK U SINT” roepen en zingen…tja..mama kan niet anders dan nog een jaartje bij tekenen, aan dat wurgcontract met de Sint, zit ik nog wel even vast!
Boukje
Vind je deze blog leuk? Like ‘m op Facebook en deel ‘m op Twitter!
Op de hoogte blijven? Dat kan! Like dan de Facebook-pagina: Boukster
