Ik ben niet zo goed in schoolpleinmoeder zijn. Ik vind het verschrikkelijk om, met name in de kou, dat schoolplein op te lopen en vol in de gure wind te wachten totdat mijn kinderen naar buiten komen. Hoewel ik nog wel meer ouders met een ‘hier-heb-ik-geen-zin-aan’ hoofd buiten zie staan, staan er ook een paar luidkeels met elkaar te praten en te lachen. En dan niet op een normale toon. Nee nee, dat moet dan het liefst zo hard mogelijk. Dit groepje moeders staat vaak helemaal achteraan op het schoolplein. Ik hang een beetje rond bij de ‘kleutermoeders’ vooraan en hoor ze nog tetteren.
Ik vraag me dan altijd af of ze…
A) Toevallig allemaal doof zijn
B) Het echt heel gezellig hebben en geen rem kennen op hun stem
C) Heel graag willen laten zien hoe gezellig ze het hebben, maar eigenlijk niks van elkaar verstaan, omdat ze door elkaar heen praten
D) Wedstrijdje doen wie het hardst kan lachen en praten
Maar goed. Ik heb inmiddels geleerd om me daarvoor af te sluiten. Leef en laat leven zou ik zeggen!
En toen… toen kwam de ‘groep 2 appgroep’. Ooit in het leven geroepen om een bericht door te geven aan alle ouders van groep 2 en nadien in stand gebleven, omdat het best handig leek. Nou moet ik zeggen dat er super leuke moeders in zitten. In real life.
School groepsapp
Soms is zo’n groepsapp ook best handig, soms is het rete irritant…
Zo was juf A ziek en juf B had bedacht dat het leuk zou zijn als alle kindjes een extra stuk fruit mee zouden nemen. Daar zou dan een fruitmand van gemaakt worden voor de zieke juf. Super leuk idee!
Maar… dit idee was in eerste instantie enkel bij de kinderen neergelegd. Heel slim van juf B. Even inventariseren welke kinderen al zo ver waren dat ze thuis een boodschap van school door konden geven.
En toen… de school groepsapp… Het was toch bijna verschrikkelijk toen sommige moeders er achter kwamen dat er extra fruit mee moest. Dat wisten sommige immers niet! En dat was slecht gecommuniceerd… en school had daarover moeten mailen… Ze konden zo’n ‘verantwoordelijkheid’ toch niet bij kinderen laten.
En let wel, dit was nog een dag voor de ‘neem een stuk fruit mee deadline’.
Serieus?
SERIEUS?
We hebben het over een mandarijn! Ik verander dan (tot grote vreugde van een handjevol medemoeders in die app) in een olifant in een porseleinen kast en geef even mijn ongezouten mening voordat men elkaar nog meer gaat opjutten.
Goed.
Even later pak ik mijn telefoon weer en ik zie dat ik een waslijst aan berichten heb. In de school groepsapp:
‘A neemt een appel mee’
‘B een banaan’
‘C een doosje frambozen’
‘D een avocado’
‘E een peer’
‘F een mandarijn’
Enzovoort enzovoort. Ik zucht eens diep en typ ‘ik geef wel een druif mee…’ snel een knipoog erbij en ‘grapje’.
De volgende dag gaat dochterlief met twee mandarijnen in haar tas naar school. Zij blij. Zieke juf blij. Opgelost.
En die groepsapp… die blijft bestaan. Want meestal is het reuze handig en gezellig. En hoewel ik het af en toe irritant vind, vinden ze mij ook vast eventjes irritant als ik met mijn nuchtere hoofd weer eens over bepaalde opmerkingen heen wals 😉
Lees ook: welk personage uit de Luizenmoeder ben ik? >>
Bron foto header: nrc.nl
