Ken je dat gevoel, dat je ter plekke in de grond wilt zakken of zo snel mogelijk verdwijnen uit het zicht van al die starende ogen? Ik ken dat gevoel helaas maar al te goed als meisjesmama … Mijn kinderen, een tweeling van 8 jaar nemen namelijk nergens een blad voor de mond. Ondanks dat mijn man en ik allebei rustig en eerder verlegen zijn, zie ik daarvan niets in mijn kinderen terug. Dus schamen voor je kinderen? Dat doe ik geregeld!
Het zijn altijd haantje de voorste en nu heb ik niets tegen assertiviteit en initiatiefrijk, maar mijn kinderen zijn ook uitgesproken als ik dat liever niet heb.
Lees ook: mijn dochter is hopelijk verwend >>
Lees ook: typisch meisjesgedrag >>
Schamen voor je kinderen
Mijn dochter roept rustig als ze een kleine volwassene ziet; “kijk mama, die is wel heel klein, heeft die dan ook nog een kinderbedje?” Vervolgens moet ik mij in meerdere bochten wringen, om uit te leggen dat je dat soort dingen niet hardop zegt in het bijzijn van die persoon. Om vervolgens mijn excuses te maken, onder het mom dat mijn dochter ‘erg nieuwsgierig’ is.
Sommige mensen kunnen die eerlijkheid wel waarderen. Maar er zijn er genoeg die roepen dat ik mijn kinderen beter moet opvoeden en die een misprijzende blik geven. En hoe vaak we thuis ook uitleggen, dat iedereen gelukkig ‘anders’ is, maar dat je die verschillen niet heel hard hoeft te benoemen en/of te benadrukken doen ze dat toch. Ze zijn op een leeftijd dat ze nog steeds geen schaamte kennen. En ik vraag me af of ze dat ook wel gaan krijgen.
“Mama? Die mevrouw heeft wel hele dikke billen, die kan toch zo niet fietsen?” Ehhhh….
En als ik sta te praten met iemand die net een grote bos bloemen heeft gekocht, om dan gelijk te roepen: “mijn moeder vindt gele bloemen afschuwelijk…” Terwijl ik haar net gecomplimenteerd heb met de prachtige bos bloemen, slik.
Stinkende honden
Op een feestje waar twee honden rondlopen vinden mijn dochters het nodig om aan de aanwezigen uit te leggen dat wij geen honden thuis hebben omdat mama die vindt stinken en veel geld vindt kosten… Natuurlijk zit daar een kern van waarheid in en is het heel eerlijk, maar niet iedereen hoeft onze menig te weten.
Toen de kinderen nog veel jonger waren en gillend op de vloer lagen in de supermarkt, omdat ze snoep wilden hebben, kwam er een keer een oudere man op mij afgelopen. Ik verwachtte een preek over opvoeden. Maar de man keek mij aan en zei: “die twee weten heel goed wat ze willen en wat ze niet willen, maak je geen zorgen, die komen er later wel.”
Die gedachte hou ik dus vast!
Moet jij ook wel eens schamen voor je kinderen? Laat me alsjeblieft weten dat ik niet de enige ben!
Lees ook: Dilemma: bemoeien met opvoeding of niet? >>
Lees ook: Waarom accepteren we kwajongensgedrag niet meer? >>
