Soms krijg je nieuws waar je echt niet op hoopt… Afgelopen donderdag was zo’n dag voor mij.
Toen ik besloot dat ik geopereerd zou worden (lees ook eerdere blogs van deze revaliderende mama), gaf ik ook aan dat ik terug zou gaan naar mijn eigen bekkenfysio als de mogelijkheid er zou zijn. Het is toch haar vakgebied. Helaas komt zij niet aan huis, dus tot die tijd had ik andere fysio’s welke (meerdere malen) per week thuis langs kwamen. Alle drie fijne en lieve mensen. Eigenlijk tot op de dag van vandaag nog steeds, volgende week is mijn eerste sessie op locatie bij de ‘gewone’ fysio.
Door mijn nieuwe elektrische bakfiets ben ik mobiele, vrijer en kan ik dus wat gemakkelijker weg. Hierdoor heb ik eindelijk de mogelijkheid om naar de bekkentherapeut terug te gaan. Natuurlijk kan ik nog niet alle dagen fietsen, maar mijn belangrijkste doel is: Noortje zelfstandig naar school brengen.
Even terug naar afgelopen donderdag. Vol goede moed ben ik naar haar toegegaan. Trots op wat ik nu kan, trots dat ik bij haar in haar kamer zit en dit op de fiets heb kunnen doen. Ik weet dat ik er nog lang niet ben, maar ik doe heel erg mijn best….
Helaas…
Na wat vragen krijg ik lichamelijk onderzoek. Wat doet dit pijn! Dit valt heel erg tegen en heb ook echt even AUW gezegd. De fysio heeft me direct een korte behandeling gegeven, ingetaped en de vervolg afspraak staat… Helaas werken de belangrijkste spiertjes totaal niet, waardoor opbouwen nog helemaal geen zin heeft. Grote tegenvaller! Juist daar waar ik trots op ben, moet ik weer even loslaten. Ik blijf op het punt waar ik nu ben… Er gaat traject komen bij mijn huidige ‘gewone’ fysio i.c.m. de bekkentherapeut. Dus ik blijf een paar keer per week onder behandeling, alleen in een ander kamertje ;-). En we gaan die kleine spiertjes proberen te trainen.
Ik hoor regelmatig dat ik er zo goed mee om ga, dat het knap is dat ik zo positief blijf of dat het goed is dat ik naar de kleine dingen kan blijven kijken. Nu is het even op. Ik heb gehuild. Ik ben verdrietig. In januari 2015 hoopte ik dat het over was, in totaal zijn we al drie en een half jaar bezig. Wanneer mag ik eens één dag zonder pijn lopen? Wanneer mag ik eens één dag de mama zijn die ik wil zijn?
Ik probeer van alles een prop te maken, gooi hem weg en zoek mijn goede moed. Als ik die heb, ga ik er weer volop tegenaan. Dat moet!
Het is niet de bedoeling om mijn fysio’s in een kwaad daglicht te zetten, dit is absoluut niet de insteek van mijn verhaal. Ik bof dat er een aantal fysio’s al maanden lang langs komt, omdat ik niet naar hen kan komen. En zij hebben voor mij een revalidatieschema opgezet en daarmee zijn we gaan werken. Door hen kan ik wat ik tot nu toe bereikt heb.
