Wat een warm welkom op Girlslabel! Bedankt voor jullie reacties en likes op mijn eerste blog waarin ik mezelf voorgesteld heb als mama met een beperking. Hoe gaat de revalidatie na bekkeninstabiliteit in het dagelijks leven? Dat lees je in mijn blog hieronder.
Ook al heb ik een beperking en ben ik bezig met revalideren, ik ben wel op vakantie geweest met mijn gezin. Wat was het fijn om even uit dezelfde vier muren te zijn! Een andere omgeving, kindjes die lekker spelen, naar de kidsclub gaan. ‘Gewoon’ het fijne gevoel van vakantie. Natuurlijk was het ook een dubbel gevoel. Want ik wil ook naar de duinopgang die 300 m verder ligt. Maar die duinopgang kan ik niet over met mijn beperking…
Wat gewoon doorgaat is mijn revalidatie na bekkeninstabiliteit operatie. Ik wilde niet dat deze stil kwam te liggen. Fietsen op de hometrainer kan niet, maar rustig fietsen in een vlak natuurgebied wel! Zo gezegd, zo gedaan. Zitjes bij papa op de fiets. Ik ben nog veel te onstabiel en mag van mijn man Marcel dan ook absoluut nog niet met kinderen fietsen (ik snap het, maar toch baal ik er behoorlijk van)!
De fietsendrager gaat op de auto en de fietsen gaan erop. Marcel zet ons en de fietsen af bij de startpunt. Zelf zet hij de auto op het transferium en komt met zijn fiets naar ons gefietst. Daar begint de tocht. Kids gaan op de fiets bij papa en starten maar!
Revalideren in de buitenlucht
Ik wiebel nog wat, moet rekening houden met tegenliggers en mensen die ons inhalen, maar wat is dit toch een mooi gebied! Na een minuut of vijf stoppen we eventjes. Even uitrusten. Noortje en Noud gaan van de fiets af en Noortje begint op de paaltjes te lopen. Super leuk: “Kijk mama, een balk!” Ze is een echt turnmeisje. Noud gaat aan de paaltjes hangen en ze vermaken zich prima.
We gaan nog iets verder en wat ik hoopte te kunnen laten zien aan Noortje, zien we ook. Wilde paarden! Ze vindt dit heel bijzonder. En ik ben heel blij dat ik dit heb kunnen laten zien. We stappen weer van de fiets af. Lopen een klein stukje (voor mij weer even een andere beweging) en zo komen we redelijk dicht bij de paarden. Noortje straalt. Ons paardenmeisje. Dat gezichtje zal ik niet gauw meer vergeten!
Na even gerust te hebben besluiten we weer terug te fietsen. Nog steeds wat onwennig, maar ik ben zo blij dat we er zijn. Revalideren in de buitenlucht is een stuk fijner dan binnen. Gezonde lucht, mooie omgeving, kinderen en man erbij èn toch trainen voor die betere toekomst waar ik nog steeds op hoop.
Ergens ben ik wel teleurgesteld. Ik kom al jaren op deze plek en vroeger fietsten we vele malen verder. Nu is het maar een paar minuten. Ik weet dat ik positief moet blijven en ik probeer tegen mezelf te zeggen: “maar het zijn wel een paar minuten buiten”
