Na een lange vermoeiende dag kom ik dan eindelijk om half 8 thuis! Ik doe de deur open en de meiden rennen op me af: “mamaaaaaaaaaaaaa” roepen ze vrolijk. Ik glimlach en probeer al knuffelend mijn tas neer te zetten en mijn jas aan de kapstok te hangen. Wat is het toch altijd heerlijk om thuis te komen. Ik prijs mezelf gelukkig en rijk! Als ik mag kiezen, dan kan die jackpot me gestolen worden, dan ga ik toch echt voor “home sweet home” dan maar een paar rotcenten minder…..
Papadag
In huis is het een lichtelijke chaos. Manlief heeft een drukke papa-dag gehad. Papa is namelijk populair! Niet alleen bij zijn eigen dochters, maar ook bij hun vriendinnetjes. Ze prikken tussen de middag graag een vorkje mee of komen om kwart over drie mee naar huis om te spelen. Deze papa zorgt namelijk altijd voor een overheerlijke lunch: gebakken eitjes, broodjes knakworst, pannenkoeken, niets is te gek. En aan het eind van de dag is het ook een en al gezelligheid en krijgen ze allemaal iets lekkers en ruimbaan om naar hartelust te spelen. Donderdag is het altijd feest en dat is, ook op school, niet onopgemerkt gebleven 😉 De drukte heeft echter ook een minder leuke kant: kinderen maken chaos en veel kinderen maken veeeeeeel chaos! Gelukkig heb ik op vrijdagochtend meestal een paar uurtjes om de boel weer een beetje onder controle te krijgen.
“Zal ik een lekker bordje eten voor je maken?” vraagt mijn hubby terwijl ik tussen de post zit te neuzen en her en der een beetje orde op zaken tracht te stellen. Dat lijkt me heerlijk en ik knik instemmend van “ja”. Een paar minuten later staat er een overheerlijke stampot voor mijn neus. Ik ga lekker zitten en begin te smikkelen.
Loïs rent intussen door de woonkamer. Van haar favoriete speelgoed van dit moment “Clics”, heeft ze een soort van hindernisbaan door de huiskamer gemaakt. “Ik ben aan het trainen” roept ze me opgewonden en blij toe als ze langs me rent. Eigenlijk word ik tuureluurs van het heen en weer ge-ren maar ik steek mijn duim omhoog: “goed zo Loïs” moedig ik haar aan. “Dan word je later sterk en gezond”. Jaimy-Lee, de kunstenaar van onze familie, zit aan de salontafel te tekenen en te knutselen. Ze is altijd scherp, merkt ons gesprek uiteraard op en zegt droog met haar hese stemgeluid: “Loïs, wij hoeven niet te trainen”. Wij zijn leeuwinnen (sterrenbeeld). Die zijn groot, sterk, snel en hoeven noooooooit te trainen!” Ik schiet in de lach en bedenk me hoe eenvoudig het leven in elkaar zit als je 5 jaar oud en een ontzettende wijsneus bent.
Misschien weet papa het
“Mama? Kunnen leeuwen een olifant opeten?” vraagt Loïs. Hmmm, da’s best een goede vraag bedenk ik me. Eigenlijk weet ik het antwoord daar niet gelijk op. “Misschien weet papa het?” opper ik. “Papa? Kunnen leeuwen een olifant opeten?” Papa is verdiept in zijn computer en hoort Lois niet. Lois blijft echter aandringen “papa, papa, papa!” George kijkt verstoort op. “KUNNEN LEEEEEEUWEN EEN OOOOOLIFANT OPETEN?” vraagt ze zo duidelijk mogelijk. “Jazeker” zegt papa. “IEUWWW” roept Loïs verschrikt uit. “Gelukkig ga ik nooit een olifant worden!” “Vallen Olifanten ook leeuwen aan?” mengt Jaimy-Lee zich ook weer in het gesprek. Papa geeft aan dat dit niet het geval is. Maar onze slimmerik is niet voor een gat te vangen en zeg wijs: “Jawel papa, wel als ze kindjes hebben hoor!” Daar moet papa Jaimy-Lee toch echt gelijk in geven. “Ze eten toch geen giraffen hè?” vraag ze vol ongeloof? “Ja, ook giraffen” zegt papa. Loïs, onze vegetariër (sinds dat ze twee jaar oud is) en toekomstig dierenactiviste kijkt me geschokt aan. Papa legt uitgebreid uit hoe giraffen verrast worden als ze aan het drinken zijn, dat ze dan niet snel genoeg omhoog kunnen komen om te vluchten en dus kwetsbaar zijn. Loïs is echt een beetje ondersteboven van de wreedheden waarvan ze zo-even op de hoogte is gesteld. Ze haakt af en gaat iets anders doen.
Papa weet alles
Jaimy-Lee is minder gevoelig, raakt meer en meer geïnteresseerd en vraagt maar door en door. “Papa? Papa? Eten dieren ook mensen?”. Papa raakt nu toch echt een beetje geïrriteerd. Hij is moe, heeft een lange dag achter de rug en wil gewoon even zijn “eigen ding” doen. “Paaaaapaaaaaa” blijft Jaimy-Lee aandringen. Arme papa, denk ik, hij is er echt een beetje klaar mee. “Jaaaaahaaaaaaah” roept hij geïrriteerd uit! “Wat is er nu weer Jaimy-Lee!!!” “Nou pappie? Waarom eten dieren ook mensen?” vraagt ze met haar hoofdje schuin en haar liefste blik.
Ik voel een climax aankomen, geniet intens van dit schouwspel, neem nog een hap van mijn andijvie, ga er eens recht voor zitten en wacht triomfantelijk op wat er komen gaat. Nou dat zal ik je vertellen Jaim, zegt papa “Omdat ze honger hebben schat en omdat er, denk ik, even geen supermarkt in de buurt is!” Zo! Papa zet demonstratief zijn koptelefoon met muziek op ten teken dat hij vanaf nu ECHT niet meer bereikbaar is. Jaimy is werkelijk verbouwereerd, kijk mij vol ongeloof aan en zegt plompverloren: “Maar mama? Er is toch ALTIJD een supermarkt in de buurt?” Ik kijk haar aan, schater het uit en roep: “Meiden! Het is tijd om naar bed te gaan” en tegen Jaimy-Lee: “daar hebben we het nog wel een keer over schatje”. We lopen met z’n allen de trap op naar boven, en ik bedenk me dat we de meiden nog heeeeeeel wat uit te leggen hebben.
Lees herkenbare blogs van meisjesmoeders >>
Bekijk de nieuwste meisjesmode >>
Meisjesfeest >>
