Opeens zit je met het hele gezin thuis. Het corona virus gaat als een wervelwind door het land en iedereen wordt ermee geconfronteerd. Dit is een bizarre tijd waarvan we niet weten hoelang het nog gaat duren. In ieder geval nu nog 2,5 maand.. en dan?
Thuis met het hele gezin
M’n man werkt thuis en de kinderen krijgen thuis scholing. Wij houden ons helemaal aan het “thuis zijn”. De kinderen spelen nog wel buiten voor de deur maar we gaan ( lees mn man gaat) alleen de deur uit voor het hoog nodige.
Het duurde wel even voordat we onze draai hadden gevonden in het “nieuwe “ leven. M’n man werkte al wel eens thuis. Maar nu zijn de kinderen ook thuis en moeten voor school aan de bak.
Sylvie zit in groep 4 en heeft een programma van ongeveer 2 uur per dag gekregen. Zonder tijden, waar ik heel erg blij mee ben. Maar een planning met wat ze per dag moet doen. Ze doet het super goed. Neemt het serieus en kleed zich s’morgens na het ontbijt aan en gaat meteen aan de slag. Fynn zit in groep 2 en heeft er wat meer moeite mee. Vooral de eerste dag kreeg ik niks voor elkaar. Ik heb toen dagritme kaarten uitgeprint maar deze vond hij ook niet nodig. De tweede en derde dag deed hij het al een stuk beter. Het is ook wennen allemaal. Ik ben er bij hem ook wat relaxter in gaan staan. Alles wat lukt is mooi mee genomen en anders jammer dan. We verspreiden het over de dag tot een uur of 2 en tussendoor lekker spelen.
Onzekerheden
Ik stond er redelijk nuchter in, maar onbewust doet het toch heel veel met je. De onzekerheden, de tegenstrijdige berichten in de media, wat is echt en wat is nep nieuws, het geïsoleerd zijn van de buitenwereld. Ik mis ontzettend het contact met mijn omgeving ( lang leve Social media en Whatsapp)
Maar vooral het continu ermee bezig zijn en ermee geconfronteerd worden doet veel met je. Die gevoelens krijgen kinderen ook mee, ik denk dat het daarom vooral belangrijk is om veiligheid en geborgenheid te bieden. Doe leuke dingen thuis, laat ze lekker spelen, ga facetimen met familie en vriendinnen. Bij mij mogen ze ook nog buiten voor spelen. Het is niet te doen om ze binnen te houden. Ze moeten kunnen rennen. Maar ook ik loop continu tegen de onzekerheid aan met waar ik goed aan doe.
Even geen feestje…
Sylvie is 10 april jarig, dat wordt dus geen feestje en voor veel kinderen geldt dit. Ik heb gevraagd aan vrienden en familieleden om een kaartje of iets te sturen zodat ze zich toch jarig voelt. Het is heftig dat we nog 2.5 maand zo moeten zitten. Maar we doen het voor het goede doel en wat is 3 maanden in een mensenleven.
Ik probeer steeds rationeel te blijven en soms neemt het negatieve gevoel weer de overhand, maar ook dit moet ik maar accepteren. We doen allemaal maar wat denk ik in deze tijd. Niemand heeft hier ervaring mee.
Deze maanden vooral je gezonde verstand gebruiken en proberen er het beste van te maken. Dan komen we er vast goed doorheen en komt het vast goed.
