Deze ervaring is alweer van zo’n twee jaar geleden, maar ik denk er soms aan terug en wilde ‘m toch graag met jullie delen. Ken je dat? Je zit op je werk, in overleg en je mobiel gaat. Je kijkt even gauw op het scherm en je ziet: het nummer van de kinderopvang. Shit. Dat betekent dat je waarschijnlijk kunt inpakken en dat je kind ziek, zwak of misselijk is en opgehaald moet worden. En dat komt nooit uit. Dus pak je toch maar even de telefoon op. En dan krijg je het volgende te horen: “Hallo. Tja, hoe zullen we het zeggen. We hebben een probleempje met je dochter… Ze heeft haar oorbel ingeslikt.” Uh wat? Zeg dat nog eens. Hoor ik dat nou goed? En dan schrik je toch even.
Oorbel ingeslikt
Ze is drie jaar. Hoe kan het dat ze haar oorbel uitgekregen heeft, in haar mond heeft gestopt en door heeft geslikt? Ik vind dat knap. Maar niet het soort knap dat ik er trots op ben. Het blijkt dat ze tijdens haar middagslaapje, haar oorbel uit haar oor gefriemeld heeft en in haar mond heeft gestopt. En toen per ongeluk, misschien wel in slaap dommelend, doorgeslikt heeft. De leidsters hoorden ineens flink gehuil en paniek en gelukkig kom mijn dochter vertellen wat er gebeurd was. Nu had ze niet het achterkantje ingeslikt, dat lag nog in het bedje, maar ‘slechts’ het pinnetje. Toen ging er wel even een horror scenario door mijn hoofd. Ik zag dat pinnetje al door haar slokdarm gaan en daarna haar maag en darmen lekprikken met inwendige bloedingen tot gevolg. De leidsters hadden haar gekalmeerd en wat ontbijtkoek gegeven en wat water. Oké. En nu?
Huisarts bellen
Dus stapte ik uit mijn werkoverleg voor een belletje naar de huisarts. Gelukkig bleek dat de leidsters top hadden gehandeld. Ontbijtkoek was inderdaad het beste om te geven, want dat is lekker kleverig en plakt dan aan het oorbelletje vast en beschermd zo de ingewanden (ik was opgelucht, geen horror scenario dus). En dan nu afwachten tot het er vanzelf weer uitkomt en wel even vaststellen dat het er (helemaal) uit is gekomen. Nou, dat was dus een heerlijk klusje voor de leidsters en/of mama de komende dagen. Zie je het voor je? Gelukkig kwam het oorbelletje er na drie dagen uit.
En mijn dochter? Die kan zich het niet echt meer herinneren, maar ze kent het verhaal wel en vertelt het soms ook. Kort en bondig: “Weet je nog mama, toen ik mijn oorbel had opgegeten? En dat ik die toen er gewoon weer uitgepoept heb?”. Niks horror scenario!
