Morgen vertrek ik voor mijn werk naar Londen. Vijf dagen blijf ik weg, vijf dagen als moeder op zakenreis. Vijf dagen… Onze drie kinderen (7, 5, 1) blijven thuis bij papa en gaan af en toe naar de oppas.
Nou ben ik gelukkig geen gescheiden of alleenstaande moeder en heb ik mijn kinderen nog nooit lang hoeven missen. Natuurlijk zijn ze wel eens een weekendje uit logeren geweest (lees: van vrijdagavond tot zondagochtend), maar langer niet.
Aan de ene kant heb ik er enorm veel zin aan om weg te gaan. Er valt veel te zien en te leren en ik zal waarschijnlijk meer dan genoeg afleiding hebben. Bovendien vind ik het super gaaf dat ik mee mag naar Londen en voor alles wordt gezorgd.
Moeder op zakenreis
En toch… zijn mijn kinderen zo enorm verwoven in mijn leven. Al zeven jaar lang ben ik eraan gewend om op te staan met kinderstemmetjes, om te zorgen, om drukte en gezelligheid om me heen te hebben. Om ze te knuffelen, om ze te overladen met kusjes, om ze te corrigeren, om te zorgen dat ze gedurende de dag voldoende eten en drinken krijgen. Om ‘wonderkusjes’ te geven als ze gevallen zijn.
Ik merk dat ik het erg dubbel vindt om weg te gaan. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat het wel meevalt en dat er moeders zijn die hun kinderen heel vaak, of soms zelf altijd, moeten missen. Kan je daar als moeder ooit aan wennen? Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Respect voor degene die dat moeten!
Morgen. Morgen stap ik in het vliegtuig en ga ik proberen om te genieten van alles wat er op mijn pad gaat komen. Voor de kinderen wordt goed gezorgd, dat is een geruststelling. Maar toch… in de verte hoor ik een stemmetje in mijn hoofd… ‘maar jij zal er niet zijn’.
Ik voel me bijna schuldig om als moeder op zakenreis te gaan. En dan zet ik de mantra in mijn hoofd maar weer aan.
‘Komt goed, komt goed, komt goed. Stel je niet aan. Komt goed!’
