Nog even en we gaan terug naar Nederland, naar een leven waar Sophie zich weinig van kan herinneren omdat ze te klein was toen we vertrokken. Als we er samen over praten hoor ik haar iets anders zeggen als dat ik in haar oogjes zie. Ze praat over Nederland. Over vriendinnen welke eigenlijk zusjes van jongens zijn welke ooit vrienden van Youp waren, waar ze niet eens de naam meer van kent. Maar in haar ogen meen ik meer de uitdrukking van “mama, ik weet het niet, ik vind het niet leuk, en help me” te herkennen. Van de week heb ik de, voor mijn kinderen welbekende Yvette-aftelkalender gemaakt. Iets waar ik uren mee bezig kan zijn, plaatjes Google en aan een mooie, voor Sophie herkenbare lay-out werk. Ze kijkt er trots naar, hè een herkenbaar iets! Maar 10 minuten later komt ze terug lopen. “Mama, ik vind het helemaal niet leuk dat het nog maar 50 nachtjes zijn”. Tja, hoe leg je een meisje van 6 jaar oud uit, dat het ook helemaal niet leuk is om op Curacao je leven, al je vrienden, je school en je ballet achter je te laten. Maar dat in Nederland ook weer een heleboel mooie, nog onbekende dingen, mensen en avonturen op je wachten.
Een tijdje terug zei Sophie spontaan, uit het niets dat ze zich meer Curacao’s voelt dan Nederlands. Ik denk dat dat ook zo is, ze houdt van de zon, de warmte, de manier van leven. Als volwassen vrouw weet ik dat het moment van vertrekken goed is, de cirkel is rond. Hoezeer wij ook van Curacao en onze vrienden zijn gaan houden. Maar als moeder van een meisje van zes……dat is een ander verhaal.
X
