Mijn kleine meisje

Het is zaterdagmiddag en de kinderen zitten rustig in de woonkamer. De zon schijnt en het is eindelijk Lente. De tuin nodigt ons uit om naar buiten te gaan, maar op een of andere manier komen we een van onze oude video camera’s tegen.

“ Papaaaa, wat is dat?” Dat zijn mini dvd’s, met films, maar ik weet niet meer zo goed wat er hier opstaat, hebben we vroeger gemaakt… “ kunnen we kijken?” En voor dat je het weet gaat de televisie aan, en dat klein diskje brengt je 6 jaar terug…

Het is ineens 13 augustus 2009, de eerste verjaardag van Mathilde. Ze kruipt als een mini Prinses met haar onwijs groot tule rok rond de woonkamer en is geliefd bij iedereen. Haar ogen zijn een mix van vreugde en spanning door alle gezelligheid en drukte.

Als ik naar de tv kijk, zie ik haar daar nog zo klein, en naast mij staat ineens deze klein dame van bijna 7 jaar, wijs, lief en bijdehand. Haar 4 voortanden zijn weg, nog een stapje dichterbij ouder zijn… “echte grote mensen tanden”…. En tussen haar lach, een hard gezongen ‘lang zal ze leven’ en veel pret, bedenk ik me nu dat het allemaal veel te snel gaat. Dat mini mensje smeert nu haar boterhammen, fietst al lang zonder zijwieltjes en kleed zichzelf aan.

Waar zijn deze 6 jaren gebleven? De dag loopt door, ze spelen en kijken naar oude video’s, maar voor mij vandaag is de tijd stil gebleven. Een moment om toch even weer terug te kijken.

In de avond, na dat ze zelf haar boek voorleest ( ja, dat ook nog!) en al is ze nu een “grote meisje” , na dat ik de licht uit doe, geef ik haar een knuffel en doe ik mijn ogen dicht…. En al besef ik te goed dat deze 6 jaar zo snel zijn gegaan, op dat moment, in mijn armen, is ze én blijft ze altijd mijn kleine baby!

Slaap lekker schat…

Patricia