Toen ik zwanger was van mijn zoon Samuel heb ik me voorgenomen het allemaal heel anders te gaan doen. Ten eerste wilde ik nu van mijn zwangerschap genieten en daarna zou ik ook veel relaxter zijn dan dat ik was met Sarah: niet meer ten koste van alles, dwangmatig in het ritme willen blijven en vooral lekker genieten van mijn baby. Niet dat ik dat met Saar niet gedaan heb. Saar was een heel makkelijke baby en ik heb van haar genoten, maar het had nog meer kunnen zijn als ik zelf wat gemakkelijker zou zijn geweest.
Nou daar is dus niets van terecht gekomen
Mijn tweede zwangerschap was (nog) erger dan de eerste. Vanaf 6 maanden mocht ik niets meer doen en had ik elke week de verloskundige thuis op bezoek (omdat ik niet meer mocht reizen) en daarna is Sam vanaf week één in en uit het ziekenhuis geweest, soms voor langere perioden, tot hij vier maanden was en ze er eindelijk achter kwamen wat hij had. De chaos was compleet!
En dat terwijl ik juist met alle macht vasthoud aan ritmes en planningen, om maar niet te verdrinken in de chaos die er altijd heerst in mijn hoofd. Dus stond ik in die periode heel vroeg ’s morgens op om maar op tijd (40 kilometer verderop) voor het eerste flesje in het ziekenhuis te zijn en was ik alleen maar aan het regelen zodat Sam ook ’s avonds precies op tijd zijn flesje kreeg, mijn planning niet in de war raakte en ik ook nog bij Saar kon zijn. Wee-o-wee als ze in het ziekenhuis ineens iets anders deden (tja, ook nog die hormonen die door mijn lijf gierden…).
Ook de periode erna veranderde er weinig, omdat ik als de dood was dat Sam weer een terugval zou krijgen. Dus de vriezer lag vol met zelfgemaakte prakjes, snoep werd niet gegeten, de kinderen moesten altijd om dezelfde tijd naar bed, om dezelfde tijd hun fruit etc.
Ik, makkelijker bij tweede kind?
Nee, ik geloof het niet. Mijn karakter, de chaos in mijn hoofd en de hormonen maken dat ik alle onvoorspelbaarheid die samen gaat met (het hebben van) kinderen probeer op te vangen door het aanbrengen van veel structuur. Iets dat heel anders is dan het vrij laten van mijn kinderen, zodat ze zelf de wereld kunnen ontdekken. Ik moet zeggen dat het goed voor mijn kinderen is geweest. Het zijn nu kinderen die de wereld aan kunnen en makkelijk zijn en ik hoop te denken dat dat komt door de stabiele basis die ik hen heb meegegeven, maar het is niet altijd makkelijk voor mij geweest.
Ik, een makkelijkere moeder, na een bepaalde tijd?
Ja, ZEKER wel. De touwen laten vieren is iets dat ik geleerd heb. De kinderen (en ik) kunnen meer aan dan we denken. Misschien is het ook de Franse cultuur die langzaam tot me door is gedrongen: Saar en Sam mogen soms heel laat naar bed, omdat we een feestje hebben, dan maken we een bedje met jassen in een hoekje. Een snoepje tussendoor kan geen kwaad, suiker is hier (nog) geen vergif. Het kind dat geen melk lust, drinkt elke ochtend, net als de vader, chocolademelk (van melk en cacao). En het eten hoeft ook niet altijd om dezelfde tijd op tafel te staan. Met een ijsje toe!
Zal ik in dezelfde valkuilen zal vallen bij een volgend kindje? Ik zal het nooit weten, maar ben erg benieuwd naar jullie ervaringen.
