Het is een prachtige zomermiddag in de late dagen van Augustus. Mijn dochter en ik fietsen samen door de mooie weilanden nabij ons huis. Geurende bloemen in het veld wuiven ons tegemoet. Blonde wapperende haren spelen met de wind. Halverwege het fietspad stopt dochterlief. Ze draait haar naar me om en vraagt of ik dichtbij haar wil komen. Ik buig voorover en ze fluistert in mijn oor: ‘mama, zie jij ook, net als ik, hoe mooi het hier is’? Ik knik. Samen genieten we stilletjes van het uitzicht. We zitten in de berm, hand in hand.
Net vier
Mijn dochter van net vier. Opeens realiseer ik me hoe klein ze nog is. Dat ze na de vakantie naar school gaat en ik niet meer de hele dag bij haar kan zijn. Ik slik. Hoe kostbaar is de tijd, hoe fijn om de hele dag samen te zijn. Hoe anders zal de invulling zijn… straks. Heimwee naar nu. Mijn dochter van vier. Op de drempel van een nieuwe wereld waarin spelen, structuur, continuerooster en vriendjes en vriendinnetjes bij haar gaan horen.
Opeens stopt ze midden op het landweggetje. Tranen biggelen over haar wangen. Ze vraagt opnieuw of ik dichtbij haar wil komen. Ze legt haar hoofdje tegen me aan en snikt..’ als ik dan straks op school ben en ik moet aan je denken dan mis ik je zo…’’. Zo staan we even samen op het weggetje, allebei met onze eigen gedachten.
Loslaten van je kind
Het grote loslaten is begonnen. Voor haar en voor mij… Ik voel dat ze naar me kijkt. Ik kijk terug. ‘Weet je wat wel een gelukje is mama?.. ‘ ‘Nou… vraag ik’? ‘Ik ben gelukkig een meisje en geen hamster, want die kunnen niet denken en niet naar school’! Ik schiet in de lach en dochterlief ook. De eerste stap over de drempel is genomen.
Nu de rest nog. Voor haar.. en mij!