Lieve Collega’s ik ga jullie missen

De brief die ik voorlas aan mijn collega’s toen ik moest vertellen dat ik bij ze weg ging…

Lees mijn vorige blog: stoppen met werken >>

Lieve Collega’s ik ga jullie missen

Lieve Collega’s,

Ik ga deze brief voorlezen om te vertellen wat er precies speelt en welk gevoel het allemaal met zich mee brengt. Als ik het niet voorlees, zal ik de helft vergeten te vertellen

Zoals jullie weten heb ik bekkeninstabiliteit gekregen tijdens de zwangerschap van Noud. Met 15 weken had ontzettend veel pijn, maar ik wilde door blijven gaan. Blijven zwemmen met Noortje, blijven sporten op aangepast niveau, blijven werken. Gewoon het normale leven.

Terwijl de zwangerschap vorderde betekende dit voor mijn man: mij de trap op tillen, omdraaien in bed, naar de wc dragen, uit bed tillen. Niet alles heb ik verteld. Maar dit speelde wel allemaal. Uiteindelijk kwam de beslissing dat ik toch moest stoppen met werken. Na de bevalling kwam ik gewoon weer terug. Helaas bleek dit heel anders te gaan.

Ik ben naar een revalidatiecentrum gegaan en daar zijn ze inmiddels uitbehandeld.

Onzichtbaar ziek

Wat heel moeilijk is, is dat ik eigenlijk onzichtbaar ziek ben. Niemand ziet wat ik voel. Niemand zal het echt weten en helaas zijn er mensen die het niet begrijpen en pijnlijk genoeg zijn er mensen die denken dat ik me aanstel.

De opmerking als mensen mij op straat tegen komen: “Heee het gaat goed met je, je loopt!”  heb ik regelmatig gehoord. En ik begrijp hem ook. Maar ik ga soms het huis uit, omdat ik gek word binnen. En na korte wandeling, moet ik gaan liggen, maar dat weet bijna niemand.

Het lukte mij een lange tijd om me niet druk te maken over mijn toekomst, maar nu het revalidatiecentrum klaar is met zijn behandeling komt de realiteit binnen. Dit is nu echt mijn leven. Ik ben echt ziek en misschien heb ik zelfs wel een levenslange weg te gaan. Mijn lichaam laat mij in de steek, zo voelt het. Ik stond een hele lange tijd stil, terwijl de wereld om mij heen door draait. Dit besef dringt steeds meer tot mij door en ik wil het niet. Ik wil niet dat dit mijn leven is, mijn leven vol plannen en twee jonge kinderen die met mama op pad willen. Ik had plannen en doelen. Wat dacht je van achter de kinderwagen lopen? Welke mama wil dit nou niet?

Uiteindelijk ben ik door deze gedachte in een zwart gat gekomen. Ik voelde geen positieve emotie meer. Lichtpuntjes zag ik niet. Nergens.

Dromen en nieuwe doelen

Uiteindelijk heb ik besloten dat ik afscheid moet nemen van mijn toekomstbeeld. Van mijn dromen en misschien ook mijn doelen. Ik hoop dat ze ooit alsnog in vervulling kunnen gaan, maar voor nu moet ik leren omgaan met deze situatie en heb ik nieuwe doelen gesteld. Ik wil proberen het geluk weer terug te vinden en een nieuw toekomstbeeld te creëren.

Ik ben een opleiding gaan volgen. Een opleiding waarbij ik 5 minuten voor tijd af kan bellen, elk dagdeel kan ik me namelijk anders. Een opleiding waarbij ik aan kan geven wanneer ik even moet lopen, staan of juist moet verzitten.

Ik heb inmiddels mijn diploma voor Spa-manicure gehaald en ik mag in april examen doen voor allroundnagelstyliste. Ik hoop een salon te beginnen, waarbij ik mijn eigen uren kan verdelen. Na 1 klant, een half uur liggen en dan de volgende klant. Ik hoop op deze manier ook weer wat meer van de samenleving deel te kunnen maken. Dit betekent één grote, moeilijke stap. Een leerschool van 7 jaar achter mij laten. 7 jaar lang was mijn doel om juf te worden. 7 jaar lang geleerd en nu…. door één zwangerschap heb ik deze keuze moeten maken…

Ik hoop dat het een goede keuze is lieve collega’s. Ik ga jullie écht missen ! En als je van mooie nagels houdt, een mooie lak en een massage wilt, kom gerust langs! Ik voelde me vanaf dag 1 bij jullie thuis en ik ga jullie dan ook echt missen….

Carola