Na ‘De prinses op de erwt’ te hebben voorgelezen, is het voor Meike écht tijd om ingestopt te worden. Ze heeft nog praatjes voor tien, maar kijkt loom uit haar ogen. Voldaan en moe, net als ik. Reimo is vier dagen met een groep mannen de hort op in Lissabon, aan het genieten van de Portugese zon. En dus ben ik papa en mama tegelijk. Standje ‘relaxt’ op de bank, daar heb ik zin in.
Terwijl Meike het ene moment nog aan het raaskalken is over de erwt onder twintig matrassen, begint haar onderlip ineens te trillen. “Mam, ik mis papa zo. Ik wil hem nú zien.” Eh, tsja… “Dat gaat niet lieverd. Papa is in Portugal, maar komt al over twee nachtjes terug.” Dat had ik nooit moeten zeggen. Ik zie haar denken: twee nachten!! Dat duurt nog hartstikke lang. Een heel harde brul en dikke tranen zijn het gevolg.
Ik probeer van alles: troosten, afleiden, iets leuks in het vooruitzicht stellen, belonen als ze nu toch echt gaat slapen, nog even naar beneden… Niets werkt. Uiteindelijk ligt ze in het grote bed – waarop ik dacht heerlijk diagonaal in te kunnen gaan slapen – zich groot te houden. “Misschien wil je nog wel even lezen, dan denk je ergens anders aan.” Dat lijkt Meike een prima idee.
En net als ik beneden een kop thee voor mezelf inschenk, hoor ik Meike op de trap naar beneden komen. “Mam, lezen helpt niet. Ik zie overal het woordje ‘papa’, maar het staat er niet echt. Ik mis hem zó-ho-ho.” En dus rest er nog maar één oplossing: thee weg, deuren op slot, lichten uit. Ik kruip samen met Meike in het grote bed. Hand in hand, hoofd tegen hoofd. Zo’n slechte oplossing is dat helemaal niet. Meike valt in slaap. En ik? Ik maak een heerlijk lange nacht.
–
Susanne Hellendoorn woont samen met Reimo. Samen hebben ze drie kinderen: Ruben (9), Meike (5) en Emma (1)
