Ik kan het me nog herinneren als de dag van gister: als klein meisje met mijn ouders en grote broer op de bank voor de televisie. Het is zaterdagavond en we kijken Miami Vice. Limonade, een bakje chips op schoot. Tot zover alles relaxed. Tot HET moment waarop er een heftige vrijscène op het punt van beginnen staat. Meestal is Crockett de gelukkige. Mijn favoriet is de zwoele chocolade-bruine Tubbs. Het zweet breekt me uit! Ik zit te wiebelen op mijn stoel, kijk ongemakkelijk in het rond en smeek geruisloos om een inval van één of andere topcrimineel. Alleen HIJ kan nu nog voorkomen dat de vrijscène ook daadwerkelijk wordt ingezet. Waar is Holleeder als je ‘m nodig hebt!!! Ik smeek tevergeefs. Holleeder komt niet opdagen en de vrijpartij is onvermijdelijk. Ik begin maar gewoon heel hard en dom te lachen. “Gatver! Doe normaal! Waarom zit ik hier naar te kijken?” gaat het door mijn hoofd. “Waarom zitten mijn ouders me zo irritant aan te staren? Ik wil dit niet, ik wil hier weg! Laat dit heel rap voorbij gaan!”. PANIEK, PANIEK, PEEUW-PEEUW! “Wat een nachtmerrie!” Dus dat!
Herkenbaar?
Ik ga geregeld met de meiden naar de bioscoop. Tijdens één van de bioscoopbezoekjes kiezen ze voor “Snow White” (de versie met Julia Roberts)…..
Het is donker en doodstil in de bioscoop. Af en toe hoor je het gekraak van kindjes die snacken. De meisjes zitten he-le-maal in de film. Tot dusver geen vuiltje aan de lucht. Tot HET moment dat Sneeuwwitje op het punt staat een dikke vette pakkerd van de Prins te ontvangen. De meiden voelen het haarfijn aankomen. De spanning stijgt. Ik voel drie kleine lichaampjes naast mij verkrampen. Ze houden hun adem in en klappen bijna uit elkaar! PANIEK, PANIEK, PEEUW-PEEUW! Net voordat de lippen van Sneeuwwitje en de Prins elkaar raken klinkt het keihard en in koor door de bioscoopzaal:
“IEEEEEEEEEEUUUUUUUUWWWWW GET-VER-DEM-ME!!!”
Verschrikt schiet mijn blik naar links en ik zie mijn kinderen gechoqueerd, vol afschuw, handen voor de ogen, voeten in de lucht, op hun love-seats te keer gaan. Ik krimp ineen, doodsbang voor de geïrriteerde blikken van collega-ouders, die bruut uit de romantische droomwereld van Snow White worden opgeschrikt. “Wie zijn die kinderen? Ik ken ze niet!”. Er klinkt gelach om ons heen. De dekking die ik zoek blijkt niet nodig. Hoofden draaien zich om en de collega-ouders kijken me met een geruststellende, gecombineerde blik van herkenning en vertedering aan. Ik veeg het angstzweet van mijn voorhoofd en ga weer rechtop zitten. Ik ontspan en laat een glimlach op mijn gezicht doorbreken. Natuurlijk, denk ik: dit is zooooooo herkenbaar!
Boukje
Vind je deze blog leuk? Like ‘m op Facebook en deel ‘m op Twitter!
Op de hoogte blijven? Dat kan! Like dan de Facebook-pagina: Boukster
