Mijn dochter is heel gevoelig. Waar de rest van het gezin toch voornamelijk de ratio laat prevaleren, is het meisje geheel en al een gevoelsmens. Soms vind ik dat lastig om mee om te gaan. Vooral als ze bang is en zich maar moeizaam laat geruststellen. Maar schattig is ze ook. Dagelijks omhelst ze trouw haar allerliefste vriendje op school (waarop klasgenootjes dan weer heel hard ‘Getver!’ roepen), heel bedeesd vraagt ze of ze alsjeblieft wat minder vlees mag eten (want het is zo zielig voor al die dieren die dood moeten – geef daar maar eens weerwoord op), en ook klaagt ze iedere dag wel over een pijntje hier of een pijntje daar.
Die pijntjes hoor ik dan even aan, meestal lost het vanzelf weer op. Soms heeft ze buikpijn of hoofdpijn, en één keertje klaagde ze over een kies. Na een controlebezoek aan de tandarts blijkt het helaas geen fantoompijn te zijn: mijn dochter heeft een gaatje. In haar melkkiesje, maar dat is toch een schrale troost.
Een nieuwe afspraak volgt
Het meisje neemt bibberend plaats in de stoel om haar kiesje te laten vullen. Zodra de tandarts aan de gang gaat begint ze te kermen, te huilen en te wurmen. De tandarts kan praktisch zijn werk niet doen. Ik spreek haar bemoedigend toe, vertel wat de tandarts doet (dat helpt altijd bij de Intellectueel), en hou haar wiebelende hoofd vast. Het helpt niet. Ze schreeuwt steeds harder en ik weet niet wat ik eraan moet doen. ‘Gewoon even stilliggen, schatje, dan is het zo gebeurd.’ Ze huilt nog harder. Ik krijg er een kleur van.
Maar blijkbaar heeft de tandarts wel voor hetere vuren gestaan. Hij legt zijn spullen opzij en zegt streng: ‘Ik moet dit doen, want anders gaat heel je gebit erg zeer doen. Nu ga je stilliggen! En als je dat niet wilt, dan is daar de deur. Je kunt vertrekken, maar dan mag je ook niet meer terugkomen!’
Ik zie aan hem dat hij niet echt boos is, maar wel de controle over de situatie pakt. En het helpt. Heel zielig geeft mijn dochter zich aan hem over. Ze piept nog wel wat, maar stribbelt niet meer tegen.
‘De meeste kinderen voelen zich gerustgesteld als ze weten wat er gaat gebeuren. Maar voor sommige kinderen is alles wat er gaat gebeuren een reden om nog banger te zijn,’ zegt de tandarts later. ‘Dan moet ik even streng zijn.’ Die knoop ik in mijn oren. Vind ik toch zomaar een stukje goed opvoedadvies bij de tandarts!
