Bijna voorbij. De minuten kruipen naar het einde van het jaar. Naast mij mijn drie kinderen. Op volgorde van grootte. Dit jaar voor het eerst alledrie opblijven totdat het twaalf uur is. Voor zover ze het vol kunnen houden. Onze grote vriend is er. En tot grote vreugde van de jongens heeft hij vuurwerk meegenomen. Ik zie de opwinding in hun ogen.
De avond is fijn in het mooie kaarslicht. Spelletjes doen, televisie kijken en vuurwerk afsteken op straat. Mooi ook het verschil tussen mijn eigen kinderen. Syl is voorzichtig. Wil graag alles overzien. Is er geen vuurwerk in de buurt? Is het niet gevaarlijk om het zelf af steken? Hoeveel seconden duurt het voordat vuurwerk ontploft? Hij wil alles weten. En niet ongeveer. Nee, precies. Ik zie zijn gezicht weerspiegelen in de zachte stralen van de lantaarnpaal. Hij geniet zichtbaar. Een grote lach. Ik zie hem ‘mooi he?!’ zeggen. Zijn mond die de woorden zo weloverwogen naar buiten brengen. Zacht hoorbaar.
Een klein stukje verderop staat onze Hidde. Druk gebarend en heen en weer springend. Hidde kan niet stilstaan van opwinding. Al dat vuurwerk. Hij weet niet waar hij moet kijken. Vol vertrouwen kijkt hij naar zijn vader. Door zijn lange wimpers tuurt hij naar het vuurwerk in zijn hand. Wat ken ik hem toch goed. Aan zijn manieren zie ik zijn twijfel. Durf ik het? Hidde durft. Bijna alles. Hij steekt het vuurwerk aan en gooit het met een sierlijke boog op straat. Hij lacht zijn stralendste lach. Hidde springt op en neer en zwaait met handen en voeten. Hij giert van de lach wanneer er vuurwerk onder de auto komt. Een harde knal. Hij draait zich om, rent naar het raam waarachter Rixt en ik verscholen zitten. We horen hem door het raam heen zeggen: ‘ wees niet bang Rixie, niets aan de hand, ik regel het’! Rixt steekt haar duim op. Vol vertrouwen in haar broer kruipt ze iets dichter tegen me aan.
Samen zitten we op de bank. Heel dicht tegen elkaar aan. Haar arm om mijn nek en haar haren tegen mijn wang. Ik zeg haar dat ik haar het afgelopen jaar groter heb zien worden, dat ik zo ontzettend veel van haar hou en dat ze in mijn hart woont, voor altijd. Rixt staart door het raam. Nu met haar handjes onder haar kin, leunend op de logeerbeer van school.
Zo van de zijkant lijkt ze veel groter dan ze is. Wijzer. Mooi is ze. Dan kijkt ze me aan met haar stralende prachtige ogen. Ze tuurt door haar lange wimpers naar mij. ‘Mama.. jij bent veel groter dan ik, maar je woont ook in mijn hart’! Om er vervolgens aan toe te voegen: ‘ is dat niet heel erg zwaar dat ik in je hart woon?’. Ik lach en strijk haar blonde haren uit haar gezicht. Ik geef haar een kus op haar neus en zeg haar dat dat niet zwaar is. Dat dat prachtig is en voor altijd.
Ik wordt opgeschrikt door een harde knal op straat. Met mijn meisje naast me, haar armen om mijn nek, mijn jongens op straat met een grote lach op hun gezicht, realiseer ik me, meer dan ooit, dat je nooit te ver vooruit moet kijken. Anders kijk je misschien zomaar over je grootste geluk heen.
