Het is al eventjes geleden, maar ik wil toch teugblikken op de dag dat ik samen met een buurvrouw naar Renesse reed, om mijn doel te gaan behalen, de FjoerToer. Althans dat hoopte ik natuurlijk. Voor de morele steun en veel gezellig is zij meegegaan en ook mijn ouders waren daar en liepen mee.
Bekken trainen voor een doel
Meer dan een jaar geleden had ik een doel voor mezelf gesteld: FjoerToer Renesse 2019.
Toen ik mijn doel uitsprak wist ik dat ik moest trainen. We hebben een super leuke hond, dus ik probeerde mijn rondje met haar steeds een beetje groter te maken. Van 10 minuten, naar 11 minuten, naar 12 en naar een kwartier. Wandelen over de stoep, maar ook door het gras. Toen ik besefte dat er al een jaar voorbij was, zat ik nog niet aan de 9 km, maar ik was al wel veel verder dan een jaar geleden. Naast mijn wandeling als training, ga ik nog steeds naar de fysio en heb ik (bijna) dagelijks belangrijke oefeningen die ik moet doen om mijn bekkengebied stevig / stabiel te krijgen en te houden. Kortom, trainen, trainen, trainen. En toch ging ik voor de wandeling!
Mijn doel: FjoerToer Renesse 2019 uitlopen
Vooraf heb ik gemaild met de organisatie met de vraag hoeveel kilometer het over het strand lopen was. Het strand gedeelte was direct aan het begin van de wandeling, iets wat wel fijn was.
De start was ook op het strand. Alleen dat gaf je al veel energie! We hadden van die breekstaafjes gekocht en deze deden we om als armbanden en als ketting. Ook hadden we er ringen van, super grappig. Om mijn schoenen had ik speciale hardlooplichtjes zitten. Leuk, want enkele wandelaars gaven daar een complimentje over. Bij de start stond een groepje dansers, was een DJ, was gewoon ontzettend tof! Door de leuke muziek kreeg je zin om te wandelen. Wij zaten in de eerste groep. Elke 10 minuten vertrok er een groep. Er lopen 3500 mensen mee, dus dat vind ik wel goed georganiseerd.
We kwamen op de route van de FjoerToer langs verschillende lichtobjecten. Mooie vissen, potjes met allemaal kaarsjes erin, de Zeeuwse knoop, een toren mooi verlicht. Echt prachtig. Ook werd er ergens harp gespeeld, twee andere mensen vormden een prachtig duo; het geluid van de gitaar met een zangers.
Mijn bekken gaf duidelijk aan dat ik ver over mijn grens ging
Ik had mijn wandelstok meegenomen en Mirjam heeft een opvouwbare wandelstok in haar tas gestopt. Toen we nog 3,5km moesten lopen, waren we qua locatie vlakbij het eindpunt. In mijn hoofd kwamen er allemaal gedachtes voorbij : Ga ik door? Haak ik af? Ik loop inmiddels met 2 wandelstokken, ik verga van de pijn. Elke stap dreunt door, pijn van mijn bil tot aan mijn hiel, gigantische pijn in mijn lies, bovenrug pijn….. Wat doe ik?
En alsof mijn moeder gedachte kon lezen: “Carola, wat doe jij? Ga je mee of wacht je hier tot wij er zijn?” En het eerste antwoord wat in mij opkwam was: “Opgeven is geen optie.” En dus, ik liep door. Precies een rot stuk, dit einde. Een soort bospad waar we achter elkaar moesten lopen in een lange rij, weinig verlichting, kuilen in het gras, brandnetels en dorens.
Het was echt bikkelen. En ja, ik denk dat het ook wel hoorbaar was dat ik er doorheen zat. Zucht, steun, kreun, au, alles kwam voorbij. Buurtbewoners die na het beboste gebied stonden waren aan het klappen en gaven extra applaus omdat ik met de wandelstokken liep en daar kwam de finish in zicht! We hebben het gehaald!!! Jeetje… Ik ben er….. Ik heb mijn FjoerToer Speldje in ontvangst genomen, de goodiebag aangepakt en ben op een bankje gaan zitten. Geweldig. Wat een overwinning!
Ik heb genoten van een blikje drinken en de fantastische muziek die lekker hard gedraaid werd.
Er kwam nog 1 uitdaging. Opstaan… en naar de fiets lopen, om vervolgens met de auto terug naar huis te gaan. But hey! We did it!!!!
