Klaar!
Ik ben er klaar mee. Ik doe niet meer. Er zijn teveel ballen in de lucht die ik hoog moet houden.
“Bumba! Bumba!” Mijn jongste freubel staat naast mijn been te roepen. Ze is bijna anderhalf en heeft besloten dat ze Bumba wil kijken. En wel nu.
Mijn oudste twee zijn druk aan het knippen en plakken met een boek van een speelgoedwinkel. Een verlanglijstje maken voor Sinterklaas.
Ikzelf zit verslagen op de bank. Ik wil nog aan het werk, ik wil nog aan de studie, ik wil nog wassen, ik wil nog opruimen, ik wil nog boodschappen doen, ik wil nog twee kledingkasten uitzoeken, ik wil nog was opvouwen, ik wil überhaupt eerst nog douchen en aankleden! Ik wil nog cadeautjes shoppen voor de feestdagen, ik wil nog tijd doorbrengen met mijn man, ik wil iets aan die wallen doen, ik wil mijn nagels nog doen, ik moet écht weer naar de kapper. Mijn telefoon laat zien dat ik ongelezen berichten heb. Nee, nee, nee. Ik lees ze niet. Ik heb er even geen zin in.
In plaats daarvan zit ik, als een in elkaar gezakte vogelverschrikker, op de bank. Ik ben moe. Wie z’n idee was het ook alweer om een master te gaan doen naast mijn werk en gezin? Wie had er ook alweer bedacht dat docent zijn zo’n leuk vak is?
Oh ja… It was me.
“BUMBA!!!” Onze jongste spruit wordt bijna boos en ik moet er stiekem een beetje om lachen.
Ik til haar op en neem haar mee naar de badkamer. Terwijl ik douche loopt ze rond in de badkamer, vindt een doosje tampons en besluit om ze één voor één lachend uit het doosje te halen. Wat een leuk spelletje.
Ik droog me af, kleed me aan en smeer wat crème op mijn gezicht. Vandaag even geen make-up.
De kleine gaat naar bed en de oudste twee zijn nog druk bezig met knippen en plakken als ik beneden kom.
“Mama. Ik wil alles wel hebben uit dit speelgoedboek.”
Wat een bescheiden kind.
Ik kijk even snel naar mijn werkmail en bepaal wat meteen moet gebeuren. In mijn ooghoek zie ik een studieboek liggen. Dat komt straks wel.
Als ik mijn werk af heb zijn de kinderen ook klaar. Ik bewonder hun verlanglijstjes en we besluiten om een potje mens-erger-je-niet te spelen. Onder hard gelach gooien we met de dobbelsteen en gooien we elkaars pionnen van het bord.
De ontspannen en vrolijke koppies van mijn kinderen toveren de ene na de andere glimlach op mijn gezicht en ik voel de energie weer door mijn lichaam stromen. Dit helpt!
Als ze die avond in bed liggen pak ik mijn studieboek, voordat ik helemaal in elkaar zak op de bank. Voordat ik het weet zak ik weer weg in de stof, maak ik hokjes in mijn hoofd om de stof op het juiste plekje te plaatsen en ineens weet ik weer waarom ik ook alweer aan deze studie ben begonnen. Dit is leuk! En ik kan dit!
Als ik de volgende dag weer met mijn wallen voor de klas sta, schiet ik regelmatig in de lach om de opmerkingen van studenten. Ik heb echt de allermooiste baan van de hele wereld.
Balans zoeken
Dat is waar het om gaat. Dat is soms best moeilijk en soms stort mijn planning even in elkaar, met mij erbij. Opstaan en verdergaan, dat is belangrijk. Stap voor stap…
Wanneer doe ik wat? Met voor mezelf als allerbelangrijkste regel: mijn kinderen mogen geen last hebben van mijn studie. Gelukkig zijn zij degene die mij energie geven en waar ik het voor doe.
Over twee/drie jaar moet en zal ik dat papiertje van die universiteit in mijn hand hebben. Ik ga niet over lijken en er is no way in hell dat ik over mijn eigen grenzen ga totdat ik er bij neerval. Dat heb ik ooit één keer gedaan, met alle gevolgen van dien en dat gebeurt niet weer. Stap voor stap… dan kom ik er zeker.
Volgend weekend gaan we een weekendje weg. Even rust, even pauze. Even opladen. Oh, daar moet ik nog voor inpakken. En boodschappen voor doen… Waar liggen de zwembandjes ook alweer? Vergeet niet om die open haard dingen te kopen… Even checken wat voor koffiezetapparaat er staat. Ligt er nog was die mee moet…?
