Er was eens een familie waar vier apies rondlopen. Je raadt het al, drie meisjes en een jongen. Sinds kort bestaat dit gezin uit drie prinsessen; de jongste is vandaag precies een maand oud. Wat een rijkdom, wat een geluk! Tot dusverre allemaal gezond, wat wil je als moeder nog meer? Ja hoor, ook plak ik ze allemaal wel eens achter het behang; sluit me op, op de wc of de badkamer om heel even alleen te zijn en ook ik betrap mijzelf erop dat ik mijn stem soms te snel in standje te luid zet, omdat ik eigenlijk gewoon te weinig geslapen heb. Ook ik ben maar een mens he.
De gehele formule thuis is vandaag precies een maand geleden overhoop gehaald. Ondergetekende stond raar te puffen in huis en “ineens” kwam oma ze halen; ze gingen bij opa en oma logeren. ‘s avonds een foto, dit was dus onze nieuwe zuster. Daar hadden papa en mama het al maanden over, maar huh hoe kan dat. Gelukkig kwam er per direct thuis de modus van lief, schattig en MIJN ZUSSSSSSS. Trotse ouders en trotse zussen en broer, hoeraaaaaaaaaa!
Tot op de dag van vandaag wordt ze continue afgekust, en wordt er voor haar gezongen. Dat zou wel stoppen na een week hoor, werd mij verteld. Hier doen wij het lekker anders, het duurt al een maand.
Heel vaak voeren wij hier de discussie of ze haar (voor de zoveelste keer) vast mogen houden, of het kleinste prinsesje niet nog heel even bij hun in bed mag komen liggen. Heerlijk toch? Ook al denk ik heus wel, weeeeeeeeeeer??!!
En ja mensen het is druk, maar ik hou erg van chaos en drukte. Van leven in de brouwerij, van momentjes voor mijzelf maar ook van momenten met mijn makker. Ik kijk dan ook erg uit naar onze minitrip naar Antwerpen, met zijn drieën, want het kleinste aapje gaat voor nu nog wel even mee.
Dank dank mijn lieve ouders voor het feit dat de oudste drie dan langs mogen komen. En oh wat fijn is het toch om te zien dat ze staan te trappelen dat ze naar oma en opa mogen.
Liefs,
