‘Mama, laat me nou los!’ Ik sta naast mijn dochter die ik naar de peuterspeelzaal breng. Ik laat haar los en ze rent naar haar vriendinnetjes. Ze zwaait nog even achterom en ik sta daar, alleen.
Dochter loslaten
Mijn jongste kindje is alweer 3,5 jaar en wordt veel te snel groot. Het leek nog zo kort geleden dat ik haar in de draagdoek had en haar uren per dag bij me droeg. Ik verlang soms zo terug naar die tijd, ik snuffelde aan haar haartjes en gaf haar wel duizend kusjes op haar babykoppie.
Het was niet altijd makkelijk, ze was een veeleisend klein meisje. In de draagdoek moest ze, en zo niet, dan huilde ze, urenlang. Dus ik droeg haar, en ik genoot ervan om haar lijfje dicht tegen mij aan te voelen.
Mijn meisje wordt groot
En nu wordt ze steeds groter, en roept ze steeds dat ze alles ‘zelluf’ wil doen. Zelf haren kammen, zelf aankleden, brood smeren, drinken pakken, fietsen zonder zijwieltjes. Alles zelf doen. Bij mijn zoon had ik daar minder moeite mee, ik had immers mijn kleine meisje nog, en ik vond het maar wat goed en stoer van hem.
Maar bij Veerle is het anders. Mijn kleinste meisje mag niet zo snel groot worden. Ik ben daar helemaal nog niet klaar voor. We zijn zoveel samen, zij en ik, nu ze nog niet op school zit. En ondanks dat ik ook best wat meer ‘mamatijd’ zou willen, geniet ik iedere minuut van haar en van haar grote broer.
En nu sta ik daar, alleen, en ik kijk hoeveel plezier ze heeft. Haar oogjes twinkelen van plezier en ze lacht voluit. Ze is zo prachtig, zo vol vuur, en ik voel me alleen. Ik moet nog veel meer gaan loslaten besef ik, helemaal nu haar papa en ik hebben gekozen om zonder elkaar verder te gaan…
LEES OOK:
