Op Curaçao hebben wij geen familie wonen. Als het op gezelligheid aankomt is dat helemaal geen gemis want we hebben een heerlijk sociaal leven. Het mooie van het leven op Curaçao is dat de kinderen gewoon mee gaan in dat sociale leven. Misschien moet ik de kinderen wel de eer geven van dat sociale leven, zij hebben hun vrienden leren kennen op school en bij de sportclubs en de ouders plukken daar de vruchten van.
Vorig weekend hadden wij een kinderverjaardag, ’s middags heb ik geholpen met het kinderfeest en aansluitend ’s avonds was er voor de ouders een heerlijk hapje en drankje geregeld. Toen het ouder gedeelte in volle gang was kwam papa binnen lopen. Sophie begroette haar papa zo uitbundig dat het leek alsof hij wel een jaar was weggeweest in plaats van vijf dagen. Na deze begroeting werd Sophie weer op de grond gezet en ging papa alle mannen even een hand geven en alle moeders kregen een begroeting inclusief kus. Ik zag Sophie al kijken, en terwijl ze deze manier van begroeten heel goed kent was in haar ogen waarschijnlijk de groep ouders te groot en papa te lang bezig met dit ritueel. Zo lang dat haar aandacht voor hem verzwakte en ze wegliep om te gaan spelen met haar vrienden. Maar aan haar gezicht zag ik het, ze zou hier op terug komen.
De volgende morgen kwam Sophie onze slaapkamer binnen lopen en stapte aan mijn kant van het bed in om nog maar even lekker verder te dutten tegen mij aan. Dit dutten duurde een paar tellen, ze schoot rechtop, want ze had een “voorstel!”. Nou Sophie wat is je voorstel: “nou kijk mam, jullie grote mensen zoenen toch altijd met elkaar, dat is best heel raar. Kunnen jullie geen regel bedenken dat je elkaar eerst tien keer moet hebben gezien voordat er gekust wordt?”. Wat een heerlijke kinderlogica heeft die meid toch. De eerste vraag die in mij op kwam, heb ik voor het gemak en het toch best wel vroege tijdstip na een feestje achterwege gelaten: “of de tijd die papa over zou houden voor haar zou zijn?”.
X
Yvet
