Het is zover. Ze staat op het podium en speelt met verve een nogal pinnige directrice van de kookschool. Ze heeft duidelijk geluisterd toen ik ooit beweerde dat vervelende en gemene karakters in toneelstukken het allerleukst zijn om te spelen. Wat maak je menu? staat op de aanplakbiljetten in school en ik denk: inderdaad, wat maak je me nu? Gisteren nog werd je geboren – zo voelt het – en vandaag neemt je klas afscheid van de basisschool. Weemoed vliegt me een momentje naar de strot.
Maar al gauw neemt de lach het over. De juf van groep 8 laat van alle kinderen foto’s zien, van aandoenlijke kleuter tot de beginnende pubers van nu. Voor elk kind heeft ze een woordje – van dank, maar vooral ook van bemoediging. Het is een hele stap naar de middelbare school na de vakantie, maar de meeste kinderen zijn er ook heel erg aan toe. Mijn dochter staat op, zij heeft ook een woordje voor juf.
Zelfverzekerd staat de Intellectueel op het podium. ‘Ik kreeg de opdracht van juf om een boek te schrijven. Niet gewoon een verhaaltje, maar echt een boek. Dat heb ik gedaan. Het was lastig om te beginnen en soms lag het een tijdje stil, maar het is afgekomen. En nu wil ik graag het eerste exemplaar aan juf geven!’ Ze overhandigt het gesigneerde exemplaar aan de juf en deelt de rest van de boeken uit aan haar klasgenoten. Na de plechtigheden kan ik haar een poosje niet vinden tot blijkt dat ze achter het podium boeken voor vrienden en vriendinnetjes zit te signeren.
Voor even zit de Intellectueel in het centrum van de aandacht. Ik zie haar stralen. Dit is wat zij kan. Dit is haar kracht. Hoe raar haar vriendinnen haar soms ook vinden, op z’n intellectueelst is ze in haar element.
Hoe oud was ze toen ze besloot wat ze wilde worden? Zes? Zeven? ‘Juf en schrijfster,’ antwoordde ze steevast op die bekende vraag. Dat ‘juf’ is eraf gevallen, maar schrijver wil ze nog steeds worden. Ik denk dat ze weleens op het goede spoor kan zitten. ‘Ik weet dat je het zelf heel gewoon vindt,’ zei de juf tegen haar tijdens het rapportgesprek in de winter, ‘maar ik ken echt geen andere kinderen die zo’n mooie schrijfstijl hebben als jij.’ Kort daarna kreeg ze die opdracht.
Terug naar huis vertelt ze in geuren en kleuren over de voorbereidingen, de musical, wat die zei en wat die zei. Ik luister stil en kijk naar haar. Ik zie een jongedame. Sorry meisje, je wordt te oud voor dit blog. Misschien nog één keer, straks, over haar eerste schooldag op de middelbare school. Ze koos het gymnasium, het past bij haar. Streven naar het hoogst haalbare. En stiekem denk ik: ik ben zo verschrikkelijk trots.
–
Manon
De blogs over de Intellectueel passen niet langer bij de leeftijdscategorie van Boyslabel/Girlslabel. Natuurlijk zorgen de Minisaurus en het Knuffelmeisje voor genoeg stof om verder te schrijven. Wil je ook de avonturen van de Intellectueel blijven volgen, volg mij dan op mijn persoonlijke Facebook pagina.
