De volgende morgen liep ik meteen op het huisje af waar Cas in lag, op de werkbank in de schuur. Onze dwerghamster Cas lag nog steeds in het keukenpapier. Hij was echt, echt, écht dood. Geen winterslaap, maar dood en koud. Ik was verdrietig om dat kleine malle beest. Hoe moest ik dit nu aan de kinderen vertellen?
Voorbereiden
Ik besloot mijn ex een appje te sturen met het nieuws. En of hij alvast aan de kinderen kon vertellen dat Cas ziek was. Ik hoopte dat ze dan een klein beetje voorbereidt zouden zijn en het nare nieuws minder rauw op hun dak zou vallen. Morgen zouden ze weer thuiskomen. Die dag heb ik gek genoeg wel 3 keer gekeken naar het beestje.
De volgende dag kwamen mijn 2 allerliefste kinderen weer thuis, terwijl ze uit de auto sprongen en al kletsend binnen kwamen, vroeg de kleine Viking hoe het met Cas was. ‘Euhh… Ja jongen, daar moeten we het even over hebben.’
Ik zette de kinderen op de bank neer en vertelde dat Cas heel ziek was geweest dit weekend en dat hij dood is gegaan. Dan zetten Sverre en Veerle het beide op een brullen. Mijn moederhart huilt mee. Het is zo verschrikkelijk om mijn 2 kinderen zo verdrietig te zien. Daarna komen er heel veel vragen. ‘Kon de dierenarts hem niet meer redden?’ en ‘Waarom ging hij dood?’, ‘Mogen we hem zien?’ ‘Waar is hij heen nu hij dood is?’ Op veel vragen heb ik geen antwoord. Wel mogen ze hem zien. ‘Het is net of hij slaapt mama’ snikt Sverre. Twee huilende kindjes staan bij kleine en koude Cas.
Tekening maken voor Cas
Ik besluit de kinderen beide een tekening te laten maken voor Cas, dan kunnen we hem in de tekeningen wikkelen en begraven. Sverre maakt een mooie tekening van zichzelf met Cas in zijn hand. En Veerle tekent zichzelf onder een regenboog met heel veel hamsters om zich heen. Daarna pakken Cas voorzichtig op en draaien we de tekeningen om hem heen. Ik plak het af met een flink stuk tape en dan nemen we de plastic kinderschep mee naar de Drunense duinen.
Begraven
We zoeken een mooi plekje uit, op een heuveltje net achter de bomen. Daar graven we een diepe kuil en leggen Cas erin. Daarna begraaft Veerle het kleine pakketje tekeningen waar Cas in ligt. Beide kinderen beginnen dan weer te huilen, en ik vertel ze dat we hier nog vaak even langs zullen lopen om aan Cas te denken. Ondertussen heb ik ook een brok in mijn keel. Vreselijk om mijn kinderen zo verdrietig te zien. Als we daarna terug naar de auto lopen, beloof ik dat er een nieuwe hamster mag komen.
Dag Cas, ook al was je klein, je was echt wel deel van ons gezinnetje.
Lees ook: iemand verliezen doet heel veel pijn >>
