Verdriet, ook wij ouders hebben dit weleens maar dat uiten bij de kids vinden we meestal een no-go. Voor ons gevoel moeten onze kinderen denken dat wij sterk zijn en denken dat alles altijd maar goed komt. Is dit ook echt het beste of mogen wij best eens emoties tonen in het bijzijn van de kinderen en verdriet hebben?
Vorige week toen ik aan het werk was gebeurde er iets vreselijks met mijn kleine meisje. Net toen ik mijn klant in de verf wilde zetten belde mijn moeder dus ik nam nog even snel de telefoon aan. Ze begon te roepen dat ik direct naar haar toe moest komen. Mijn jongste dochter was gevallen en voor een goeie!
Emoties tonen in het bijzijn van je kind
Ik begon te trillen en te vloeken, mijn klant keek me aan en begreep direct dat het foute boel was. Ze sprong op uit de stoel en trok me zowat de salon uit om in de auto te springen. Ze bracht me naar mijn dochter die met haar step gevallen was en samen met mijn moeder op een muurtje zat.
Bloed, heel veel bloed
Een dikke handdoek bedekte haar halve gezichtje en ik wist dat ik iets vreselijks aan ging treffen aangezien mijn moeder me al verteld had dat er 3 tanden op de grond lagen. Ik trok haar hand weg en bekeek haar koppie maar het enige wat ik zag was bloed. Heel veel bloed. Ik brak toen ik die chaos zag en huilde, heel hard!
Minuten leken uren…
Snel sprong ik terug met mijn dochter op schoot bij mijn klant in de auto. Ze reed ons direct door naar de tandarts die ik in de auto al via de spoedlijn probeerde te bereiken. Al hortend en stotend deed ik mijn verhaal en we werden zo snel mogelijk verwacht. Daar werden we direct geholpen maar ze konden niks voor mijn meisje doen. Bij dat bericht brak ik weer.
Mijn kleine meisje die zo ongelooflijk veel pijn had, een lip zo dik dat haar mond niet eens dicht kon en het leek of die ieder moment kon ontploffen en dan nog steeds al dat bloed. Er leek geen einde aan te komen en de minuten duurde uren. Daar zat ik dan met een zakje tanden waar ze niks meer mee gingen doen.
Check-up bij de huisarts
Na de controles kwam mijn man aangereden vanaf zijn werk, nog even snel bijgepraat en toen konden we gaan. Vanuit de tandarts reden we direct door naar de huisarts voor een kleine check-up. Uitsluiten van evt hersenschudding of beschadigde trommelvliezen door de val. Dit was gelukkig allemaal niet aan de orde.
Eenmaal thuis heb ik mijn hele planning omgegooid, ik had nog een koopavond staan maar dat ging me echt niet lukken. De andere kids waren overstuur want die hadden alles zien gebeuren, mijn moeder zat vol emoties omdat ze zich zo schuldig voelde en wijzelf waren natuurlijk ook enorm verdrietig.
Echte papa’s en mama’s huilen wél!
De hele avond hebben we er met zijn alle over gepraat en vooral ook veel gehuild, ja ik ook, in het bijzijn van mijn kids. Verdriet mag gezien worden want dan kan er ook getroost worden. Juist voor kinderen is het belangrijk dat ze zien dat emoties getoond mogen worden en hoe kan dat als wij dat als volwassenen nooit zouden (mogen) doen? Wij zijn ook maar gewoon mensen van vlees en bloed!
Liefs Kim
