“Schandalig! een kind ter beschikking stellen via Facebook! Dit zou niet mogen, ik heb hier geen woorden voor!” zegt Annet op Facebook. Sommigen zijn het roerend met haar eens. Anderen juist niet. De volgende ochtend reageert ze nog een keer: “Het lijkt verdomme Marktplaats wel, te gek voor woorden dit!!!!”.
Ik kijk naar mijn scherm. Ik zie een foto van een meisje en er staat een naam bij. Het bericht is geplaatst door een pleegzorg organisatie. Ze zoeken een gezin voor het meisje. Nee, haar echte naam is niet gebruikt. Nee, de foto is ook niet echt het meisje. Het staat er bij, haar identiteit wordt beschermd, natuurlijk. Wat er verder bij staat? Dat ze een intelligent meisje van 12 is, dat ze in de brugklas zit en dat ze humor heeft. En er staat dat ze helaas niet langer meer thuis kan opgroeien. Ze zoeken een liefdevol, warm pleeggezin voor haar, lange termijn… Een gezin met ruimte, tijd en aandacht voor haar.
Ik kijk naar de woorden van de pleegzorg organisatie. Ik kijk naar de woorden van Annet. Ze vloekt er zelfs bij. Ja, ik weet heus wel dat mensen op social media behoorlijk grof kunnen zijn. Maar er staan ook reacties van mensen bij die het eens zijn met Annet en het wel netjes kunnen brengen. Ik denk aan het meisje. Er staat bij dat in overleg met betrokkenen gekozen is voor deze oproep. Er staat bij dat er een groot tekort is aan pleegouders. Er staat bij dat ze nogal het één en ander meegemaakt heeft. Ze is nog maar 12. Ik heb geen idee wat ze meegemaakt heeft, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Wat zou er in haar leven gebeurd zijn? Ik kan alleen maar gissen. Hoeveel avonden zou ze huilend in haar bed gelegen hebben voordat deze beslissing genomen is? Hoeveel avonden zou ze haar oren hebben dichtgehouden van het geschreeuw misschien? Hoeveel avonden zou ze wakker geworden zijn van haar nachtmerries, misschien? Hoe vaak zou ze jaloers naar haar klasgenootjes gekeken hebben die met veel plezier naar huis gingen? Hoe vaak zou ze met een kloppend hart naar huis zijn gefietst, bang voor wat ze vandaag aan zal treffen thuis? Ik heb geen idee. Ik heb geen idee van haar verdriet. Ik heb geen idee van haar angst. Maar ik kan het me wel voorstellen.
Ergens is het mis gegaan. Haar moeder, haar vader, ze kunnen niet meer voor haar zorgen. Dat wens je een meisje van 12 niet toe. Maar ook haar ouders niet. We vragen het vaak aan kinderen; wat wil je later worden als je groot bent? Dierenarts, piloot, voetballer, juf? Nee, geen enkel meisje zegt dat ze later een slechte moeder wil worden. Geen enkel jongetje zegt dat hij later een slechte vader wil worden. Ze hebben dromen, wensen, misschien ambities ook. En dan loopt het leven anders. Anders dan je zelf vroeger bedacht had. Minder goed dan je zelf bedacht had, misschien. Zwaarder, veel zwaarder misschien. Er gaan dingen fout, héél erg fout misschien. Niet altijd, maar vaak gecombineerd met drank, misschien drugs, mishandeling. Geen enkel meisje, geen enkel jongetje heeft zo’n toekomstdroom. En toch gebeurt het, vaker dan ons lief is. Nee, ik praat het niet goed. Zeker niet. Maar ik kan het me wel voorstellen.
Beste Annet, ik denk dat je het goed bedoelt. Ik denk dat je het met je hart geschreven hebt, dat je groffe woorden naar de pleegzorg organisatie jouw emoties waren. Ik denk dat je ook zo graag zou willen dat dat meisje van 12 het thuis fijn zou hebben gehad. Dat er helemaal geen pleeggezin nodig was. Ik denk dat jij ook het liefst een lieve moeder voor dat meisje van 12 wenst. Een moeder die haar troost als ze een nachtmerrie heeft. Een moeder die haar beschermt als dat nodig is. Een moeder die boos op haar is als ze domme dingen doet, maar altijd voor haar klaar zal staan, hoe stom ze ook geweest is.
Beste Annet, ik denk dat de pleegzorg organisatie het liefst ook deze oproep niet had willen plaatsen. Ik denk dat niemand dit meisje van 12 op Facebook wil zetten. Maar beste Annet, ik denk dat de andere optie nòg slechter is en dat is géén gezin. Er zijn veel te weinig pleeggezinnen beschikbaar. Maar een veilig en warm gezin kan wél het verschil voor dit meisje betekenen. Hét verschil voor de rest van haar leven, het verschil voor haar toekomst, misschien.
Dus ja Annet, een kind (anoniem) zo op internet zetten is inderdaad vreselijk. Vreselijk dat het nodig is.
Maar ik kan het me wel voorstellen… . Ooit was ìk dat meisje van 12.
